Als je wilt weten hoe de muziek rond 1920 moet hebben geklonken aan boord van een radarboot op de Mississippi dan heeft Bonnie Raitt wel een voorbeeld:
Bonnie Raitt is een belangrijke dame in ons verhaal, omdat zij een van de weinigen is die de verschillende generaties bluesmuzikanten met elkaar verbindt. Op onderstaande foto staat een 21-jarige Bonnie bij Mississippi Fred McDowell bij het Philadelphia Folk Festival in 1970. Hij is een van de beste slidespelers ooit. Van wie kan je het beter leren dan van een oude meester?
Geboren op 8 november 1949 in Burbank, California. Dat is duidelijk een andere buurt dan het gros van de bluesmuzikanten op deze site. Haar roots liggen in Schotland, wat wellicht haar rode haar verklaart.
Haar moeder is Marjorie Geraldine Raitt Haydock (1922-2004). Zij is een zeer bekwaam pianiste en studeerde af op het Redlands College. Op haar 22e trouwt zij met John Raitt (1917-2005). Hij is zanger/acteur en treedt door het hele land op in musicals als Oklahoma! en Kiss Me Kate. Ze krijgen drie kinderen: David, Bonnie en Steve. In 1970 strandt het huwelijk.
Bonnie begint op haar 5e met pianolessen. Dat bevalt haar maar matig. De lessen op zich waren best te doen, maar Bonnie ervaart de aanwezigheid van zo’n goede pianiste (haar moeder) in hetzelfde huis als een enorme druk. Alsof ze geacht wordt minstens zo goed te worden als mama. Misschien was Bonnie gevoelig op dit punt, maar wellicht zendt de moeder inderdaad deze signalen uit. Ze vraagt haar ouders daarom een gitaar voor Kerst. Op haar 8e krijgt ze een mooie rode Stella.
Een Stella-gitaar uit de jaren ’50. Het waren goed gebouwde gitaren met een prima bespeelbaarheid. Het was een sub-merk van het grote Harmony. De gitaren werden te koop aangeboden via het postorderbedrijf Sears & Roebuck. Opgericht in 1893 geven zij elke Amerikaan de mogelijkheid om luxe-artikelen te kopen. Die keurig na enig tijd thuis werden bezorgd. In 2005 werd Sears door Kmart overgenomen.
Al snel is duidelijk dat Bonnie en de gitaar voor elkaar voorbestemd zijn. Ze leert al snel akkoorden te spelen, zonder enige les te hebben gehad. Ze weet een stapel bluesplaten “te lenen”. Ze draait ze zo vaak dat je er zowat doorheen kunt kijken. Maar ze speelt elk nummer noot voor noot na. Daar gaat ze jarenlang stug mee door.
In de USA was in de jaren ’60 een uitje naar het tuincentrum al een hele belevenis. Hier het hele gezin Raitt onderweg naar de aanschaf van nog wat struiken, plantjes en tegels. Wellicht wijsheid achteraf, maar je ziet dat moeder Geraldine zich enigszins los van de rest van de familie lijkt te bewegen. waarschijnlijk later er al scheuren in het huwelijk, maar werd voor de buitenwereld net gaan alsof.
In 1965 hoort zij bij toeval een aantal opnames die zijn gemaakt van het Newport Folk Festival in 1963 op Rhode Island, NY. Juist in dat jaar heeft de organisatie zich volledig toegelegd op het eren van oude helden, met namen uit de Delta blues richting. Bonnie is omvergeblazen .
Bonnie gaat naar de Middelbare School in Poughkeepsie, NY: de Oakwood Friends School. Een school met een rijke historie die terug gaat naar de datum van oprichting 13 januari 1795.
Bonnie is 19 als ze begint te studeren aan Harvard met de studie Social Relations and African Studies”. Bonnie geeft aan ze opgroeit in een klimaat van respect voor kunst, Quaker-tradities en een sterk ontwikkeld gevoel voor sociale verhoudingen.
Na drie jaar stopt ze haar studie. Of zoals men dat noemt: ze “dropt out. Met een goede reden: ze besluit zich fulltime op de muziek te richten. Met terugwerkende kracht bezien een uitstekend besluit. Ze heeft al een paar jaar naast haar studie een paar goed klussen in de lokale “coffeehouse scene”. Een paar jaar later komt daar de keten Starbucks uit voort.
In een interview met de Volkskrant van 5 mei 2022 zegt Bonnie over de eerste tijd en de aandacht: “Vooral in Europa, en dan nog wel het meest bij jullie in Nederland, was er echt een behoorlijk publiek voor het soort gitaarblues dat ik speelde. Ook de muziek van mijn labelgenoten Ry Cooder en Lowell George deed het aanvankelijk bij jullie veel beter dan in de Verenigde Staten”.
In 1972 verschijnt LP nummer 2: Give It up. Die wordt geproduceerd door jazzproducer Michael Cuscuna. Een aantal critici beschouwt dit album als het beste dat Bonnie ooit gemaakt heeft. Dat moet natuurlijk ieder voor zich weten. De lijst met muzikanten is zeer indrukwekkend: Paul Butterfield (mondharmonica), Amor Garrett (gitaar), Dave Holland (bas), John Payne (saxofone) en vele anderen. Kopers laten het product links liggen.
Tussen de opnames van de platen door, wordt er gewoon opgetreden. Bonnie raakt bekend door het grote aantal shows dat zij per jaar geeft. Zij is te zien met een aantal verschillende gitaren, waaronder deze Gibson met een enkele P90 pick-up is een schitterende blanke uitvoering. Nadel van zo’m semi-akoestische gitaar is dat deze erg gevoelig zijn voor Feedback (rondzingen) wat ze ongeschikt maakt voor grotere podia.
De gitaar die we het meest met Bonnie associëren is natuurlijk de Fender Stratocaster. Met deze gitaar weet zij een unieke slidesound te creëren. Deze gitaar heeft zij in 1969 gekocht voor het luttele bedrag van $ 120. De gitaar heeft de bijnaam Brownie. Onderzoek weest uit dat de body in 1965 is geproduceerd. De productiedatum van de hals is onbekend.
Warner Brothers houdt de druk op de ketel en al in januari 1973 verschijnt haar derde LP. De titel van de plaat is te zien als een “stille hint” als protest tegen de snelheid waarmee er geproduceerd dient te worden. Gelukkig heeft de kwaliteit niets te lijden gehad van de productiedruk. Ook dit is weer een prima plaat geworden. Let Me In (een cover van The Sensations feat. Yvonne uit 1961) staat helemaal bovenaan deze pagina. Een ander voorbeeld is het verstild mooie Guilty van Randy Newman. Een bluesnummer met veel meer dan de standaard drie akkoorden van de oude blues.
LP nummertje 4: Streetlights uit 1974. Op deze plaat wordt de muzikale bagage van Bonnie duidelijk breder. Dat hoor je duidelijk in haar versie van de B.B. King hit uit 1971: Ain’t nobody home. Het is zeker geen 1 op 1 kopie meer, maar eerder een vrije interpretatie. Beter natuurlijk.
In 1975 verschijnt LP nummer 5: Homeplate. Steeds duidelijker wordt het dat zij de “pure blues” begint te verruilen voor een breder geluid. De muzieksoort die later AOR Adult Orientated Rock) zal worden genoemd. Een perfecte, warme sound die mooi wordt geproduceerd en die vooral “ouderen” aanspreekt. Dat is de doelgroep die in de jaren 60 “tieners” waren. Emmylou Harris en Jackson Browne zijn gasten.
Farm Lafayette Compressor. Gebouwd naar de originele booster van Lowell George en Bonnie Baitt. Deze manier van het “samendrukken” van het geluid zal kenmerkend zijn voor het slidespel van beiden.
Bonnie slaat een jaar over en Sweet Forgiveness verschijnt “pas” in 1977. Op deze plaat staat een uitvoering van een Del Shannon-nummer: Runaway. Tot haar flinke plezier en kleine verbazing wordt dit een flinke hit; Het bereikt nummer 53 in de Billboard Hot 100.
Eind 1977 is de competitie tussen Columbia en Warner op zijn hoogst. Eigenlijk wil Warner het contract van Bonnie niet verlengen, wegens te weinig commercieel succes. Maar toen verlaat James Taylor Warner om een plaat voor Columbia te maken. Paul Simon gaat net de andere kant op. Door het succes van Runaway heeft Columbia grote interesse in Bonnie. Stel je voor dat ze een grote hit bij de concurrentie zou scoren. Dat wil Warner absoluut voorkomen. Dat levert Bonnie een schitterend nieuw contract op.
Het 7e album van Bonnie is “the Glow”. Om te beginnen is het een technische primeur: het is zowel Digitaal opgenomen als gemixt en kreeg daarmee het predikaat DDD op de achterzijde van de CD. De geluidskwaliteit is verbluffend. Helaas waren de critici niet erg enthousiast en vielen de verkoopcijfers (voor de zoveelste keer) tegen. Hoewel een plek op #30 van de Billboard Pop Albums lijst helemaal niet slecht is, maar ja.. er was vurig op een #1 gerekend…en dan valt alles een beetje tegen.
Ook de single You’re gonna get what’s coming (de enige die van het album wordt getrokken) doet het matig met een #73 Billboard Hot 100 als hoogste plek. Een eerlijk is eerlijk, Bonnie heeft wel eens betere nummers geschreven.
Naast The Glow brengt 1979 nog een belangrijk project voor Bonnie. Zij organiseert in Madison Square Garden in New York het ‘No Nukes’ festival. Een giga spektakel met zo’n beetje de crėme de la crème van het progressieve deel van de muzikanten uit de hele USA. Een lekker links feestje zouden we anno nu zeggen.
Omdat Bonnie als hoofdorganisator moet (mag) be-palen hoe de distributierechten van plaat en film zullen verlopen, kiest zij voor Warner. Het eclatante succes van deze happening zorgt voor een meer dan welkome cashflow richting haar platenmaat-schappij die ook om een succesje zat te springen. De strijd met Columbia had veel gekost en weinig opgeleverd.
De aandacht in de media is zo volledig, dat de deelnemende artiesten zich daardoor een betere plek in hun eigen contract -onderhandelingen krijgen. Met de klok mee: Bonnie raitt, Bruce Springsteen, Carly Simon, James Taylor, John Hall, Graham Nash en Jackson Browne.
In 1980 speelt Bonnie een kleine rol in de film Urban Cowboy met John Travolta en Debra Winger in de hoofdrollen. Bonnie speelt in een cameo zichzelf. Het is een ‘romantische western’ met veel countrymuziek. door de makers wordt natuurlijk gehoopt op een soortgelijk effect als met Saturday Night Fever. Critici leggen al snel die link. Het wordt een soort SNF goes country.
De volgende plaat, nummertje 8, verschijnt in 1982 en veroorzaakt echt getroebleerde verhoudingen tussen haar en Warner Brothers. Bonnie heeft zich voorgenomen om qua sound terug te gaan naar haar eerste jaren, maar de invloeden van de new-wave van dat moment zijn minstens zo goed hoorbaar, net als de Rockabilly uit de film Urban Cowboy. De kritieken zijn lovend, maar haar fans snappen deze overstap naar de ‘hardrock’ niet. De cover van Baby Come Back van The Equals verschilt amper van het origineel uit 1967.
Deze plaat bevat trouwens maar twee eigen nummers van Raitt zelf, waarvan ‘I can’t help myself’ ‘ een bandcompositie is. Achtergrondzang is van Vince Gill die ze had ontmoet op de set van Urban Cowboy. Op deze plaat spelen Ricky Fataar (drums) en Ray Chara (bas) voor het eerst samen en dat doen ze 40 jaar later nog steeds.
Een bijzonder locatie: stoomboot de President die in New Orleans ligt afgemeerd. Wil je meer over dit soort items lezen, ga dan eens naar de pagina Mississisippi. Op vrijdag 14 mei 1982 speelt Bonnie Raitt met haar gezelschap op deze rivierboot. Duidelijk is dat het niet helemaal lekker met haar gaat. Ze worstelt met een fikse drankverslaving en haar relatie staat ook op het punt van instorten. Normaal een perfecte inspiratiebron voor de blues, maar voor Bonnie werkt het niet. Wat anders doen dan werken, werken en werken? Ze begint in 1983 daarom vol goede moed aan plaat nummer 9: Tongue and Groove (een verwijzing naar de bevestiging van laminaat. Wij noemen het groef en mes). Zij levert keurig het gemixte eindresultaat in bij Warner en die besluit en niets mee te doen. De mastertape gaat op de plank in de kluis. En het contract houdt op te bestaan. Waarschijnlijk is dat een van de ergste dingen die je als muzikant kan overkomen. Je hebt een bepaalde tijd met ziel en zaligheid gewerkt aan jouw muziek, veel opnieuw, bijschaven, extra solo hier, koortje daar. Dan lever je het eindproduct in en de platenmaatschappij dankt je voor je inspanningen en bergt het op in de kluis. Een totaal gebrek aan respect.
Steve van Zandt (a.k.a. Little Steven) is gitarist in de E-Street Band van Bruce Springsteen. Hij ageert enorm tegen een amusementsstad in Zuid Afrika: Sun City. Een complex dat golfbanen, zwembaden, stand, lekker eten, veel drank en entertainment op topniveau aanbiedt.Toegang alleen voor blanken. Want je, zo gaat het in die tijd in Zuid Afrika. Hun plaat “I ain’t gonna play Sun City” wordt wereldwijd een enorme hit. En heeft impact: vrijwel geen enkele artiest van enige naam en faam durft zich daar nog te vertonen na deze happening. Bonnie Raitt is gewoon van de partij, contract of niet.
Twintig jaar later neemt de carrière van Little Steven een aparte wending: hij speelt een van de maffioso rond Tony Soprano in The Sopranos
Blijkbaar zit iemand bij Warner Brothers toch met de situatie in zijn of haar maag. Er ligt een plaat op de plank. Kost toch veel geld. De artiest in kwestie moet zien rond te komen met de gage’s van optredens en teert in op haar spaargeld en met het verstrijken van de jaren wordt de kans kleiner om elders een goed contract af te sluiten. Daarom wordt in 1986 een deel van de opnames in een andere mix bijeen gebracht op de 9e plaat: Nine Lives. Deze plaat wordt de zoveelste teleurstelling in commercieel opzicht. En ook de kritiek is niet mals. En toch is dat een behoorlijk onterecht (met de kennis van nu): de plaat laat zich niet in verschillende categorieën plaatsen. Maar dat zegt meer over de onmacht van de critici de muziek te duiden, dan over de kwaliteit van de muziek. Is wel einde contract. Exit Warner Brothers.
Wie er op het idee kwam is niet geheel duidelijk, maar in januari 1988 verschijnt de Cinemax Television Special “Roy Orbinson and Friends: A Black and White Night. Het is de registratie van een concert dat plaatsvond op 30 september 1987 in Cocoanut Groove van het Ambassador’s Hotel in Los Angeles. Het geheel concert wordt gefilmd in stemmig zwart/wit, zoals de titel reeds aangeeft.
Deze avond heeft flinke gevolgen voor Roy. Zijn carrière zat toch een beetje in het slop (om het maar zachtjes uit te drukken).
De plaat wordt een groot succes. Roy Orbinson wordt gevraagd om een van de vijf Travelin’ Wilbury’s te worden (met Bob Dylan, Tom Petty, George Harisson en Jeff Lynne).
Het jaar 1989 heeft voor Bonnie flink wat verrassingen in het vat. Eind 1989 neemt blueslegende John Lee Hooker een plaat op met een aantal bekende muzikanten. De plaat heet The Healer (een duet met Carlos Santana). Een ander nummer wordt in 1990 een wereldwijde hit: I’m In The Mood met Bonnie Raitt.
Belangrijker nog: door met zowat iedereen mee te spelen op zowat elke gelegenheid lijkt een nieuwe plaat zo maar in zicht. Ze is haar demonen te boven gekomen en nu geheel clean en nuchter. Bij het afkicken heeft ze veel steun ondervonder van blueslegende Stevie Ray Vaughan.
.
Ze begint nieuw materiaal te schrijven. Een serie nummers wordt opgenomen onder de productionele leiding van Don Was (bekend van Was/Not Was) in de studio van Capitol Records. het 10e album in 20 jaar is het resultaat: Nick Of Time. Betekenis: op het allerlaatste moment.
Wat er nu precies anders is aan het 10e album ten opzichte van de vorige 9? Critici zijn het er over eens: Bonnie heeft eindelijk een innerlijke rust gevonden, haar band speelt de sterren van de hemel en de productie is perfect. En nu valt het publiek er massaal voor. Nick of Time is binnen de kortste keren nummer 1 in de lijst van Billboard. Er worden 5 miljoen (!) exemplaren verkocht.
Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kunnen we vaststellen dat er bij Warner Brothers wat deuren op directueburelen hebben geknald. Verderop bij Capitol zijn het uitsluitend kurken van Californische bubbels.. Dit nummer staat al vanaf dag 1 op de speellijst van Bluesville. De mondharmonica wordt in dit nummer gespeeld door Kim Wilson van The Fabulous Thunderbirds.
Dan is het feest nog lang niet over. Samen met John Lee Hooker krijgen ze in 1990 een Grammy award voor de beste ’traditional bluessong’ van het jaar.
Zo gebeurt er twintig jaar niks en dan heb je plotseling drie Grammy’s in je armen. Bonnie ontvangt er nog twee. Eén voor Nick Of Time (Best Rock Vocal Performance) en de ander voor de hele plaat (Album Of The Year).
Gouden platen, grammy’s en alle andere eervolle prijzen ten spijt, maar er moet gewoon weer gewerkt worden. Klein verschil: er zijn wat grotere stadions geboekt en er is een compleet draaiboek nodig om alles in goede banen te leiden. Ka-tjing !
Tussen alle bedrijven door trouwt Bonnie eind 1991 met de acteur Michael O’ Keefe. Het is een groot feest dat vooral in eigen kring wordt gevierd en waar fotografen van “de bladen” niet welkom zijn. En die dus hier ook moeten ontbreken.
In 1991 verschijnt het 11e album van Bonnie en haar inmiddels min of meer vaste band en producer Don Was. Na alle openbare lof voor Nick of Time trekt Bonnie zich een tijdje terug uit de publiciteit om zich op de nieuwe plaat voor te bereiden. Ze zegt daarover: “ik wilde aantonen dat Nick Of Time geen toevalstreffer was. En dat ik compleet van de drank af was en 20 jaar volledig zonder succes zit, is onvoldoende. Ik wilde bewijzen dat ik het allemaal nog een keer kan. Dat het echt in mij zit.
Luck of the draw betekent zoiets als: het resultaat van een kans of won gebeurtenis waar je zelf geen invloed op hebt. Ook deze plaat krijgt drie Grammy’s: de plaat zelf krijgt de prijs voor de ‘Beste rock Performance’. ‘Something to talk about’s is de ‘Best Female Pop Vocal Performance’ en ‘Good man, Good Woman’ het beste duet. Dat laatste nummer is geschreven door het echtpaar Womack & Womack en Bonnie zingt het samen met Dilbert McClinton die het ook op zijn plaat ‘Never Been Rocked Enough’ zet.
Luck of the draw verkoopt 9 miljoen exemplaren, twee meer dan Nick Of Time. Daarmee is de status van “millionselling artist” volledig verdiend. Bonnie is een grote ster geworden binnen twee jaar. En dat na 20 jaar sappelen.
Warner Brothers blijkt toch niet helemaal klaar met Bonnie (omgekeerd is dat zeker wel het geval). Om mee te liften op het succes van Nick of Time en Luck of the Draw brengen ze de “Collection” uit. Een willekeurig verzameling nummers uit de periode van 1971 tot 1986. Weer een bewijs hoe vreemd het is dat een artiest niet de zeggenschap heeft over het eigen, oudere materiaal.
Ook in 1993 gaat Bonnie verder met het “platspelen” van elke beschikbare zaal. In maart 1993 doet ze een aantal shows met B.B. King. Hij noemt haar sindsdien de allerbeste slidespeler die momenteel te vinden is. Dat is een hele eer!
Op 24 maart 1994 verschijnt album nummer 12: Longing in their Hearts. Het haalt binnen een maand de nummer 1 positie in de Billboard 200. In 1995 krijgt zij twee Grammy’s voor ‘Best Vocal Pop Album’ en ‘Best Engeneerde Album Non-Classical’.
In 1995 wordt de tijd rijp geacht voor een live-album. Vreemd eigenlijk, maar die was er gewoon nog niet. Door Bonnie en haar begeleidende team wordt er voor gekozen om de sfeer van een live-optreden te benadrukken. De sound is heftiger dan op de plaat en daarom boegen de uitvoeringen zeker iets tor aan het origineel.
Deze uitvoering van ‘Love me like a man’ mag er zeker zijn. En je hoort hoe zij het publiek bespeelt. Dat reageert met kleine kreetjes als ze iets zegt. En als begeleiding alleen een simpele bas. Wat heb je meer nodig eigenlijk?
Album nummer 13 is Fundamental en het komt uit in 1998. Het komt drie jaar uit na de verschijning van Road Tested en dat geeft aan dat Bonnie zich heeft kunnen losmaken van de druk van een platenmaatschappij die elke jaar een product eist en die dan boos wordt als dat niet commercieel aanslaat.
De tekst van ‘I’m on your side’ lijkt niet volledig uit de lucht gegrepen. In 1999 maken Bonnie en Michael bekend dat hun huwelijk is beëindigd. Zij geven als verklaring dat ze beiden uit de aard van hun beroep niet in staat zijn gebleken een basis te geven aan hun huwelijk. Het tol van de roem. En Bonnie stopt niet. Want: ’the road is het middle name”. De nieuwe plaat is ook een beetje een keerpunt, omdat zij met nieuwe producers qua sound weer een beetje richting de Bonnie van voor 1989 is opgeschoven.
In 2000 wordt Bonnie opgenomen in de Rock ’n Roll Hall Of Fame. Tot ieders verbazing en grote genoegen neemt ze als “date” haar vader mee. Na de acceptatiespeech zingt ze zelfs een duet met hem, waarbij je beiden ziet stralen…
De Rock and Roll Hall of Fame is een permanente tentoonstelling in Cleveland, Ohio. Het is een commerciële onder-neming en foto’s om te delen, daar doen ze niet aan. Je kunt ze alleen kopen. En daar doen wij dan weer niet aan..
Het 14e album van Bonnie Raitt verschijnt op 9 april 2002. Het is opgenomen in de Sound Factory in Los Angeles onder de bekende leiding van Mitchel Froom, Tschad Blake en Bonnie zelf. Het heet Silver Lining. Uiteraard een verwijzing van de witte streep haar in het midden van haar hoofd, maar ht is ook een Amerikaans gezegde dat overeen komt met ons “achter de wolken schijnt de zon”. De plaat komt tot plek 13 in de Billboard 200 album lijst. De single Silver Ligning haalt eveneens nummer 13 als hoogste in de “Adult Contempory lijst” (moderne muziek voor ouwe lullen).
Misschien een tikje flauw om te zeggen, maar het lijkt het soms een beetje op dat Bonnie af en toe een plaat uitbrengt om een goed excuus te hebben om weer eens een uitgebreide tour langs alle wereldsteden op te zetten. Eigenlijk best wel een goed idee.
In goed overleg brengt Capitol in 2003 een ‘Best Of’ CD uit. In de periode van 1989 to en met 2002 heeft Bonnie zo veel fraais opgenomen dat daar zonder enige moeite een mooie CD mee te vullen is.
In juni 2003 is Bonnie in het VK om een aantal concerten te geven. En niet rustig aan doen: 6 stuks in 8 dagen. Dat is niet echt een bliksembezoek of zo, maar serieus werken.
Ook in 2004 is er volop ruimte voor optredens. En er moet weer eens een plaat worden opgenomen. Het lijkt druk, maar Bonnie blijft stralen. Dit is het leven dat ze altijd heeft gewild en waar ze 20 jaar keihard voor gewerkt heeft. Eind 2004 steunt een groep artiesten John Kerry in zijn race naar het witte huis. Helaas George Bus jr. blijft daar nog 4 jaar zitten.
Bij de CD hoort een boekje. In het boekje van Souls Alike is een aantal foto’s opgenomen die zo vreselijk mooi zijn, dat we ze onmogelijk kunnen overslaan.
De CD ‘Souls alike” is de 15e van Bonnie en komt uit in 2005. Opvallend is dat de plaat geen enkel eigen nummer bevat dat door Bonnie zelf is geschreven. Maar ja, met zo veel goede songwriters om zich heen is dan niet echt een groot nadeel. De plaat heeft hetzelfde luchtige gevoel als de eerste platen van Little Feat. Maar dan opgenomen met het puikje der recorders. De plaat haal plaats 19 als hoogste plek in de Billboard 200 Album List.
Op 20 februari 2005 sterft John Raitt op 88-jarige leeftijd aan complicaties bij een opgelopen longontsteking. Zijn graf is tamelijk sober tegoeden (op eigen verzoek).
Na ‘Souls Alike’ uit 2005 neemt Bonnie de tijd om even op adem te komen qua opnemen. Niet qua tour, van de tournee bij de Soul Alike-cd heeft ruim twee jaar geduurd. De reacties zijn juichend: “de stem van Bonnie Raitt heeft nog nooit zo goed geklonken” schrijft een recensent. Als voorbeeld geeft hij deze uitvoering aan van een Gerry Rafferty nummer dat als single wordt uitgebracht.
Bij de uitreiking van de Grammy Awards begin 2013 wint Bonnie de prijs in de categorie “Americana’. Wat haar totaal op 27 brengt. Enige resterende vraag: waar laat je al die dingen?
In 2013 en 2014 gaat Bonnie weer op tour. Dit keer de slipstream-tour. Ook dit keer weer een enorm groot aantal shows. Toch kiezen Bonnie en haar management er niet voor om op te treden in kolossale stadions. Vaak is daar het geluid allerbelabberdst en als Bonnie ergens om bekend staat, dan is dat zij live ook zo goed wil klinken als op de plaat. Dan dus maar wat kleinere shows als dat de kwaliteit ten goede komt.
Album nummer 17 verschijnt in februari 2016. Voor het eerst in 14 jaar staan er ook week door Bonnie zelf geschreven nummers op de plaat. De hoogste plaats die bereikt wordt is nummer 25 in de Billboard 200. Opvallend is de relatief kleine bezetting die volkomen gelijk is aan de opstelling op de podia. Ze krijgt een Grammy-nominatie voor ‘Album of the Year, maar wint hem niet. De single ‘Shakin’ Shakin’ Shakes’ komt niet ver in de hitparade. Waarschijnlijk moet het grote publiek behoorlijk wennen aan deze stevige Bonnie Raitt.
Even een technisch onderdeel: de stemming van Bonnie’s slide gitaar. Zij speelt in een zogenaamde “open A”: E – A – E – A- C# – E. Als een nummer in een andere toonsoort staat dan wordt dat met een capo opgelost.
Geheel toevallig is er iemand in het ontwerpteam van James Taylor op het briljante idee gekomen om voor elk optreden een andere poster te ontwerpen. De samenbindende factor is de akoestische gitaar.
Omdat Bonnie onderdeel is van een complete show, is haar set beperkt tot 11 nummers. Haar setlist:
Bonnie heeft duidelijk gekozen voor een wat “steviger” geluid. Luister maar naar haar cover van de INXS-hit Need you tonight:
En de winnaar is…… Bonnie kan het niet geloven dat haar nummer Just like that de winnaar is van de Song of the Year bij de Grammy’s in 2023. Het nummer gaat over een vrouw die bezoek krijgt van een man die alleen nog in leven is omdat hij het hart van haar zoon getransplanteerd heeft gekregen. Daarmee geeft Bonnie een gezicht aan alle orgaandonaties. Juist die invalshoek heeft de jury besloten haar nummer te kiezen boven andere “niemandalletje” uit de popmuziek.
Op 5 februari 2023 krijgt Bonnie Raitt een Grammy Award voor “Song of the year”. Haar Award wordt uitgereikt door First Lady Jill Biden. Met een officiële fotograaf van het Witte Huis wat het allemaal nog een beetje bijzonderder maakt. In haar dankwoord noemt en roemt zij collega zanger John Prine die in 2019 is overleden tijdens de covid-10 pandemie.
Zolang Bonnie geen aanleiding ziet om het rustig aan te gaan doen, wie zijn wij dan om dat wel te doen? Ze gaat weer gewoon op tournee in 2023/2024. Ze is tenslotte pas 73…
Links naar andere “Helden”:
Etta James
Jimmie Reed
Litte Walter
Willie Dixon
Muddy Waters
Johnny Otis
Alan Lomax
De groen gekleurde pagina’s zijn nu beschikbaar. Inhoudelijk zijn nog niet alle pagina’s helemaal afgerond, tenzij en een groen vinkje ✅ bij staat (dan is hij klaar). Er wordt momenteel hard aan gewerkt. De in het zwart afgedrukte pagina’s bestaan nog alleen als concept.
© Ronald Nijenhuis / Bluesville (Laatste update 22 mei 2023)
148total visits,1visits today