Bij de start van Bluesville heeft Ronald het sterke voornemen om gitaar te gaan spelen. Hij heeft een hele tijd niet onaardig bas gespeeld, maar wil nu weer eens wat doen op de zes snaren. Het hele verhaal leest u op de historie-pagina.
Ronald is een Gibson-man in hart en nieren. Nooit had hij een Fender die lekker genoeg was om de concurrentie aan te gaan, Tot hij tegen deze ▲ Stratocaster 30th Anniversary uit 2004 aanliep. Hij was direct verkocht. Zowel Ronald als de gitaar.
Gretsch bouwt ook zogenaamde “lapsteel” gitaren. Van oorsprong gebruikt in de “Hawaii-muziek”, vandaar overgevlogen naar de Country met een afslag naar de Blues. Ronald Speelt hier nu ongeveer een jaar op. En doorgaan met oefenen
Het tweede werkpaard is de Gibson Flying V De Luxe uit 2015. Elementen zijn humbuckers die ook naar enkelspoels kunnen worden geschakeld. Oftewel: veel verschillende tonen zijn mogelijk. En hij weegt maar 2,9 kg.
Op herhaling: de Line 6 Variax 700.
Relatief nieuw, want van 2004, is deze Line 6 Variax gitaar. Inderdaad: een geheel digitale gitaar. De body is geheel uitgelogd om plaats te bieden aan al het elektronische vernuft. Wordt gebruikt in combinatie met de Line 6 Firehawk (zie onder).
Gitaarversterkers (nu) :
Dit is de Mesa Boogie F30 Custom. Deze versterker is gebaseerd op de Vox AC 15 uit 1961. Perst een vermogen van 15 watt uit twee EL84 buizen in de eindtrap. Heeft 5 12AX7-buizen in de voorversterker. En dat is hard zat!
Een tweede combo is deze Fender Super Sonic 60 uit de Custom Shop van Fender in Californië. Kanaal 1 heet Vintage en is gebaseerd op zowel de Vibrolux als de Bassman (schakelbaar). Kanaal 2 heet Burn en is gebaseerd op de Tone Master. Heeft zes 12AX7 en twee 12AT7 voorversterkerbuizen en twee 6L6-buizen in de eindtrap.
Deze HH V-S Musician is in 1975 (!) in de UK gebouwd. Het was Ronald’s eerste echte amp. Toen de gelegenheid zich voordeed, heeft Ronald er eentje teruggekocht. Doet het nog steeds prima. Het merk HH bestaat niet meer. Het is overgenomen door Laney. Die gebruikt nog steeds luidsprekers onder het HH-label.
Plectrums (nu) :
Dit is een Fender Medium Plectrum. Wel een tamelijk grote. Ronald is tijdlang bassist geweest en daarvoor waren deze plectrum perfect. Omdat het gerucht ging van ze uit productie zouden gaan heeft Ronald er meteen maar zo’n 500 van besteld. Ze doen het ook prima op de gitaar. Met zijn voorraad kan hij nog jaren vooruit.
Snaren (nu) :
Ronald heeft best lang bas gespeeld. Hij is gewend aan dikke snaren. Hij speelde eerst op een dikte van 0.10 (dat is de maat van de eerste en dunste snaar). Maar die waren te dun. Daarom is hij nu overgestapt op 0.11 – 0.54. De snaren van Kurt Mangan zijn gemaakt van nikkel, net als in de begintijd van de elektrische gitaar.
Op een aantal gitaren heeft hij snaren van het Duitse merk Optima. Dat zijn stalen snaren met een laagje goud. Dat voorkomt roest. En blijven ze langer helder. Deze snaren zitten op alle gitaren met vergulde Hardware. Het oog wil ook wat.
Effecten (nu) :
In het najaar van 2021 koos Ronald er voor om te gaan experimenteren met digitale effecten. En dan zit je direct met keuzestress. Zo veel keuze, zoveel merken, zo veel prijzen. Omdat hij eerder een Line 6 M13 heeft gehad, besloot hij naar dat apparaat terug te keren. Er zijn 12 effecten programmeerbaar, onderverdeeld in 4 groepen. Je kunt maximaal 4 effecten tegelijk gebruiken. Dat zijn al 27 combinaties! Zo’n instelling heet een scene. Er zijn 12 scenes in te stellen. Elk met 27 opties. Duidelingwekkend.
Een tweede onderdeel is de Line 6 Firehawk FX. Eigenlijk een complete digitale voorversterker. Een aantal effecten is ingebouwd. In combinatie met de M13 is elke sound mogelijk. De Firehawk kan digitaal verbonden worden met de Variax gitaar.
Het bijzondere daarvan is dat de Firehawk geheel te bedienen is vanaf een mobiel of tablet. Verbonden via Bluetooth. Ronald heeft hiervoor een standaard omgebouwd.
Historisch materiaal :
In de loop der jaren heeft Ronald heel wat instrumenten gehad. En toch ook weer weggedaan. Hier een overzicht van een aantal daarvan.
De eerste was een Applause, een in de jaren ’60 gebouwde gitaar. De fabrikant was Teisco, die maakte voor iedereen die dat wilde gitaren onder welke naam dan ook. Een goede gitaar, die Applause. Het was een van de eerste gitaren die een chromen en spiegelende slagplaat had. Kon je in de pauze je haar er in kammen.
Als Ronald gevraagd wordt voor Kick is er een vacature voor een gitarist. Hij naar muziekhandel Spanjaard in Alkmaar. Heeft in zijn hoofd om een Fender Stratocaster te kopen. John vertelt dat er een nieuw merk is: MusicMan. In 1977 koopt Ronald van zijn eerste soldij een Sabre II. Was een mooie gitaar. Maar geen Fender Stratocaster.
In 1981 verraste Fender met deze Telecaster ▲ Hoewel er nog geen Customshop bestond bij dat merk, was dit de eerste Fender met een CS-serienummer. Helaas was er een technisch probleem. De gitaar was giga microfonisch. Dat wil zeggen dat het element ook omgevingsgeluiden oppikte, maar vooral ook de tik van de plectrum tegen de snaren en andere ongewenste bijgeluiden. Superzonde.
Gitaarfabrikant Taylor besloot om, naast haar inmiddels bekend geworden akoestische serie, elektrische gitaren te gaan bouwen. Er waren Solid Body modellen en semi-akoestische zoals deze T3-b. Ronald verwierf deze gitaar met gesloten knip tegen de inruil van de 4-snarige Alembic. De Taylor was geen echt succes. Het geluid was niet specifiek, zoals Fender en Gibson dat hadden. Toen een goede kennis een acceptabel bod deed, was zij na drie jaar trouwe dienst weg.
Beetje bijzonder is deze Gibson Les Paul Studio Raw Power wel. Vrijwel alle Gibsons hebben een body van Mahonie en een toets van Palissander of Ebben.. Deze Raw Power niet. Die is helemaal van Maple (Esdoorn). Dat geeft de gitaar extra hoog en met de 498T elementen klinkt hij erg helder ▼
Je zou toch denken dat de ene Gibson of de andere… Ach wat zal het. Niet dus. Elk model heeft een eigen ontstaansgeschiedenis en bouwwijze. En bespreekbaarheid en klank. Ronald’s voorkeur gaat uit naar de ’60 slim tape neck. Dat is de dunste van de vier opties.
Dit ▲ is een Gibson SG Baritone uit 2012. Zit er uit als elke andere SG. Tot je ze naast elkaar zet. Dan blijkt deze gitaar veel langer te zijn: 28″ in plaats van de gebruikelijke 24,75″. Dat komt omdat deze gitaar lager gestemd werd: van B tot B. Heerlijk diep en laag. Jammer alleen dat Bettine ook in die contreien aan het spelen is. De Baritone en bas zaten elkaar te veel in de weg. Jammer. Inmiddels heeft ze een nieuwe eigenaar.
De Riviėra ▲ was in de jaren 60 de naam voor het Epiphone-model dat op de Gibson ES-335 was gebaseerd. In die tijd werden Epi’s gewoon in de USA gemaakt in de Gibson fabrieken. Veel later werd Epiphone een budgetmerk dat in het verre Oosten werd gebouwd. Deze Riviėra P93 komt uit de Chinese Customshop. Gitaar is erg goed gebouwd. Onderdelen zijn van twijfelachtige kwaliteit. Om dat te vervangen was zoveel geld benodigd, zodat deze weer verkocht werd.
De Les Paul Special Double Cut (DC) ▲ was een goedkope versie van de ‘gewone’ Les Paul. De body van de gitaar is helemaal vlak. Ook is de electronica simpel: één volume- en één toonregelaar plus een schakelaar voor de elementkeuze. Ronald heeft deze gitaar gebruikt als slidegitaar. Nu hij is overgegaan naar lapsteel werd deze gitaar boventallig.
Schitterende gitaar in Ferrari-rood: de Gibson Firebird NR uit 2012. Deze gitaar is speciaal voor de Japanse markt gebouwd. Een aantal komt toch in Europa terecht. Gitaar klinkt lekker, speelt goed, maar “hangt” niet lekker. Waarschijnlijk door het erg lange stuk hout dat na de brug komt. En de bouw als “Non Reverse” hielp ook al niet.
Historisch materiaal (Gitaareffecten)
In 1970 koopt Ronald een Maestro Fuzz FZ-1s. Hij vindt het geluid erg scherp. Waarschijnlijk omdat de Audition zelf al veel hoog heeft. Hij weet dan nog niet dat deze fuzz het modernere type is dat Keith Richards gebruikt in Satisfaction. Dat is in 1970 pas 5 (!) jaar geleden.
In dezelfde winkel koopt hij deze Crying Tone van Electro Harmonix. Ook deze gaat in de verkoop na overstap op de bas. Omdat er geen losse voeding bij is, raakt je arm aan batterijen.
Historisch materiaal (gitaarversterkers)
De eerste gitaarversterker van Ronald. Hij heeft deze gekocht in Alkmaar. En weer verkocht toen hij bas ging spelen. Uit pure nostalgie heeft hij eind 2021 eenzelfde exemplaar teruggekocht.
Een eerdere poging om digitaal aan de slag te gaan. Er mooi geluid. De Variax 700 is digitaal gekoppeld met een Vetta II combo en een stereo 412 kast. Alles met Celestion V30 speakers. Alleen is het maken van eigen geluiden een onbegrijpelijke klus. Alleen te doen voor mensen met een ICT achtergrond.
Fender staat bekend om gitaren, haar maar is in 1948 begonnen als een fabriek voor gitaarversterkers. In feite licht aangepaste radio’s. Hoe dan ook. Deze SuperSonic is een product van de Custom Shop die in het oorspronkelijke pand van Fender is blijven zitten.
Trace Elliot heeft een korte tijd gitaarversterkers gebouwd. Topmodel van de serie was deze TVT9. Een beest met 9 (!) 12AX7-buizen, een 160 watt eindversterker en 2 Celestion Vintage V30 speakers. Bunkerhard. Volume is amper in de hand te houden. Exit dus.
© Bluesville (laatste update: 23 april 2022)
2572total visits,1visits today