Om direct een misverstand uit de weg te nemen: dit stukje gaat niet over Mary Poppins die de kinderen voorhield dat “just a spoonful of sugar will make the medicine go down”. Wat best zo zal zijn, maar voor ons niet echt van belang.
Het gaat over het nummer Spoonful van in 1958 is geschreven door Willie Dixon. Onder kenners (wie is dat niet?) wordt al jaren gesteggeld over de betekenis van al deze gevulde lepels. De schrijver zegt hierover: “Het gaat over het kleine beetje extra dat je aan iemand kunt geven om hem of haar gelukkig te maken”. Dat is een verklaring waar je nog steeds alle kanten mee op kunt.
Naast de uitleg van Dixon zelf, zijn er twee groepen believers. De ene groep weet zeker dat het gaat om de geneugten van heroïne. Daar heb je maar een lepelvol van nodig om jouw ziel te bevredigen: “Satisfy my soul” in het eerste couplet. En de verwijzing dat sommigen erover liegen. er voor sterven en dat iedereen ervoor vecht? Dat kan haast niet anders…
Dixon ontkent deze uitleg en zegt dat: “mensen die er heroinegebruik in lezen zijn de mensen met heroïne in hun eigen geest”. Ook Howlin’ Wolf geeft er een heel andere draai aan. Volgens hem is het een verwijzing naar de hoeveelheid sperma die een man kan produceren. En waar de vrouwen om zouden vechten.
Om zijn lezing kracht bij te zetten gebruikt hij is hij eerst tamelijk suggestief in de weer met zijn microfoon. Zoals je kunt zien op bovenstaande foto kan er geen twijfel over bestaan waar hij over zingt.
Dan krijgt hij van zijn drummer een behoorlijk uit de kluiten gewassen lepel aangereikt. Als of hij wil zeggen: aan een kleine lepel heeft mijn jongeheer niet genoeg. Hoewel hij dit elke show doet zijn er maar weinig foto’s van bewaar gebleven. Tijdens TV-shows laat hij dit begrijpelijkerwijs achterwege. Hij is zo blij blij om op TV te mogen dat hij geen zin heeft dat meteen weer te verkloten.
Bij deze opname speelt Willie Dixon zelf de bas en Hubert Sumlin de sologitaar. Sumlin zal erg lang trouw blijven aan Howlin’ Wolf en hem op vrijwel elke tournee vergezellen.
Spoonful wordt pas echt bekend als Cream zich er mee gaat bemoeien en het tot een rockklassieker brengt. Bassist/zanger Jack Bruce (✟), drummer Ginger Baker (✟) en gitarist/zanger Eric Clapton breken in de USA volledig door met deze single.
En zoals dat gaat met een hit, er volgen nog meerdere artiesten die dat ook wel graag zouden willen. En wij geven ze natuurlijk geen ongelijk. Al in 1968 nam Ten Years After een live-versie op (het daar daarop zouden ze op Woodstock doorbreken). Ook The Spencer Davis Group waagde zich aan een eigen versie, net als de Allman Brothers. In 2023 kwam Shania Twain zelfs met een countryversie. Twee versies verdienen wat meer aandacht. Dit is de eerste.
Etta James had op haar eerste LP “At Last” al een versie opgenomen van Spoonful compleet met Big Band, een soort rumba ritme en tja… zij was er zelf ook niet erg tevreden over, maar in 1963 had ze niks te vertellen over wat er werd opgenomen, hoe, met wie etc.
In 1998 neemt zij het nummer opnieuw op voor de CD ‘Life, Love & the Blues’. Opvallend is dat haar beide zoons (op bas en drums) in haar band zitten. Bluesville heeft zich op deze versie gebaseerd.
Een eervolle vermelding krijgen de zusjes Megan en Rebecca Lovell. Samen vormen zij het duo Larkin Poe. Live hebben ze ook een bassist en drummer er bij, maar dit klusje kunnen ze uitstekend samen. Rebecca neemt de leadvhcals voor haar rekening plus allerlei snaarinstrumenten. Megan speelt de slide gitaar. En dat doet ze weergaloos. Ze komen uit Georgia, maar wonen tegenwoordig in Nashville.
© 2024 Bluesville (Laatste update: 20 februari 2024)
22total visits,1visits today