Historie van Bluesville

Achter de zender zit (zoals we dat nu zouden noemen) een totaalconcept. De ontwikkeling van de transistorradio maakt het mogelijk om muziek te beluisteren zonder een compleet radiomeubel mee te sjouwen. De draagbare radio was er nu, maar er was niks in de ether om af te spelen. Ja, af en toe een uurtje “tijd voor teenagers”, maar dat was veel te weinig om een grote vraag te creëren.

Bovendien stonden de winkeliers in de rij om hun handel onder de aandacht te brengen. Natuurlijk de verkoop van transistorradio’s, maar ook panty’s, brommers, lammycoats en heel veel platen (want pluggen was een vorm van topsport op Veronica).

René speelt op dat moment al een paar jaar in Lakehouse Special. Dat is een pop- en bluesband uit de regio Hoorn. René heeft in zijn jeugd veel gitaar gespeeld (klassiek !), maar heeft de muziek onderbroken voor de atletiek. Met name de loopnummers, waaronder de marathon. De jaren begonnen te tellen, sport werd minder en hij keerde terug naar de gitaar. Nu staat de muziek weer op nummer 1. Hier ▼ staat hij links.

Via gezamenlijke vriend Ron (op de foto in het midden) komen René en Ronald aan de praat. Het is dan december 2016. Uiteraard gaat het gesprek over muziek. Vooral over de blues. En dan verschijnt uit het niets de CD Blue and Lonesome van de Rolling Stones. Het is alsof de bliksem inslaat: Ronald herkent de sound uit zijn jeugd. Dat is de weg die hij in wil slaan. En The Rolling Stones bewijzen dat er ook boven de 70 jaar nog leven in de brouwerij zit.

Al snel zijn R&R het eens over wat ze willen (en vooral wat niet). Het wordt de “oude” blues zoals de Engelse bands dat in het begin van de jaren ’60 speelden: The Rolling Stones, John Mayall’s Bluesbreakers, The Animals, Fleetwood Mac, The Yardbirds. We blijven ver weg van de moderne versie die Bluesrock heet en veel heftiger is met hardrock-achtige gillende solo’s. Ons motto wordt:

Een zanger die we kennen wil het wel proberen met Bluesville. Hij ontwerpt meteen een poster. Zet zichzelf centraal. Wat geen probleem is, maar R&R blijken toch op een aantal punten met hem van mening te verschillen. Stug verder zoeken.

We zoeken op internet en vinden dit logo. ▼ Het hoort bij de bluesclub van B.B. King in Memphis, Tennessee. We gaan er gemakshalve maar van uit dat wijlen B.B. daar geen bezwaar tegen heeft. We hebben ook een versie in het wit gevonden die we mooi kunnen gebruiken voor visitekaartjes en posters. We denken namelijk graag vooruit. Nou ja, Ronald vooral.

Twee gitaristen zijn nog samen geen band. Dat is gewoon een duo dat andere muzikanten zoekt. En dat is precies wat gebeurt. Ze zetten een oproep op een paar Facebookpagina’s waar muzikanten gelijkgestemden ontmoeten. Dat gaat niet echt hard. René kent een bassist die voorheen een muziekwinkel in Purmerend had. En die neemt dan weer zijn drummende oom mee. We spelen een keer om te kijken of het wat is. Gaat rommelig. Twee dagen later besluit de bassist het niet te doen. Hij heeft het te druk. En dan trekt de oom zich ook terug.

Dat is dus ook de blues. In een tweede ronde meldt een erg goede mondharmonicaspeler zich. De goede man is net vader geworden. Tijdens het spelen valt hij in slaap. Als blijkt dat hij in minstens nog drie bands speelt, is hij geen optie meer. Wij danken hem voor zijn komst en wensen hem nog veel vuile luiers en zoeken verder.

Het idee van een mondharmonica in de band laat ons niet los. Tenslotte was de bekende schrijver en zanger Little Walter ook een bespeler van dat instrument. Net als Mick Jagger. Van vriendin Linda “Low B” krijgen we de tip dat veteraan Henk graag een vaste band zou willen. Hij doet al jaren mee in jamsessies en is kind aan huis in een groot aantal café’s in Purmerend, de regio Waterland en verderop in het land. De mondharmonica is zijn specialiteit.

Terwijl we met Henk praten over de nieuwe band, gaat Ronald nog maar eens bellen met muzikanten die hij van vroeger kent. Bij de gemeente Alkmaar bestond een “huisband”. Daarin speelde Jan drums. En laat Jan nu op zoek zijn naar een nieuwe band…. Hier Jan op het slagwerk, wijlen Frans stokman op de piano en (onze) Ronald op de contrabas. ⬇︎

De oproep is gewoon op Facebook blijven staan. Reageert er een jonge gitarist uit Zaandam. Hij is pas 22 jaar, maar hij wil graag bas gaan spelen. Zijn hart gaat uit naar de blues. Maar geen van zijn leeftijdgenoten vindt dat keigaaf. Integendeel. Of hij eens met ons zou mogen meespelen.

Wij besluiten in al onze wijsheid dat het een goed idee zou kunnen zijn. Blijkt die gast toch een partij muzikaal te zijn… Kortom, Rory neemt die plek in. We beginnen te oefenen. Ronald neemt bij gebrek aan beter de vocalen waar. Iedereen die hem wel eens heeft horen zingen, weet dat je daar geen hele avond naar kunt luisteren. Eigenlijk niet langer dan één nummer. Er moet dus een vocalist(e) komen.

Ooit, ergens jaren ’70, is Ronald als bassist een keer ingevallen bij Mascotte. Hij heeft al die tijd (onregelmatig) contact gehouden met hun zangeres Jeannet ⬆︎. Zij heeft een mooie carrière gemaakt met een aantal topbands in het land. Wellicht kent zij iemand die wil komen zingen. Ronald stuurt haar een e-mail met de opzet van de nieuwe band en tot onze grote verbazing (en vreugde) geeft zij aan er zelf wel zin in te hebben. Waarmee Bluesville is verzekerd van een geheel eigen vocale sound.

Met de komst van Jeannet, of Lady J. zoals ze door ons genoemd wordt, is Bluesville compleet en kunnen de repetities beginnen. Ronald heeft een bestand gemaakt met 30 nummers. De meeste daarvan zijn minder bekend. Of zelfs compleet onbekend. We doen dat omdat we geloven dat er voldoende bands zijn die de bekende classics spelen. Terwijl er zo veel meer moois is. Vrijwel alle songs zijn voor 1960 geschreven. Behalve nummer 9 hebben alle nummers het gehaald. En 6 daarvan spelen we anno 2023 nog steeds.

Elke 14 dagen oefenen we in P3 in Purmerend. Die hebben een flink aantal oefenruimtes en het ligt centraal ten opzichte van de woonplaats van de diverse leden. En het is ook wel leuk om contact te hebben met andere bands die daar oefenen. We starten op 14 juli 2017. Door de zomerwarmte wanen wij ons direct ergens in de moerassen van de Mississippi.

september 2017 begint P3 met een nieuw initiatief: het Muziekcafé. Dat wordt elke laatste vrijdag van de maand gehouden. Het is een vervolg op de Popschool en bedoeld om beginnende muzikanten de kans te geven op een echt podium te staan, met een complete licht- en geluidsinstallatie en te worden begeleid door een (semi-)professionele groep muzikanten. In het “voorprogramma” een singer/songwriter (m/v) en de avond wordt afgesloten met een hoofdact. Vaak ook een relatief nieuwe band uit de omgeving.

Hondsbrutaal als we zijn, vragen wij of wij niet twee nummers kunnen spelen op 19 oktober 2017. Dat kan. We spelen die avond Spoonful en Hate to see you go. En in alle bescheidenheid gezegd: het ging niet echt slecht. Zeker niet als je bedenkt dat we een keer of vijf hebben geoefend. Twee maanden later krijgen we het verzoek om als hoofdact in te vallen. De band die gepland is, is uit elkaar. Wellicht wil Bluesville? Ja, natuurlijk al spelen we nog 9 nummers. Dat is net genoeg.

We mogen invallen omdat de hoofdact van de maand december heeft afgezegd. Ietrs met “muzikale meningsverschillen”, wat jargon is voor: “de pleuris is uitgebroken”.

Het levert in ieder geval een serie erg mooie foto’s op van Ron Koffeman. Die man weet precies de artiest te vinden in waar het om gaat. Petje af.

Ze zijn zo fraai dat we niet konden kiezen. Daarom staan ze allemaal op onze fotopagina

Grappig toeval: in november wordt Ronald gevraagd om, samen met de P3 huisband, Hard To Handle te zingen op 14 december (in de stevige versie van de Black Crows). Waardoor hij eigenlijk in zijn eigen voorprogramma staat.

Omdat er onvoldoende eigen foto’s zijn knutselt Ronald een eerste ontwerp voor een poster in elkaar. ▲ Nou, daarop wordt buitengewoon enthousiast gereageerd. Niet dus. Maar ach…. gewoon doorgaan

Ook nog tijd om gezellig naar de opnamen van de Top 2000 a GoGo te gaan ▲ René maakte de foto en staat er zelf niet op.

2018:

En dan begint 2018. Door het geslaagde optreden in P3 gaan we met een goed gevoel gaan we het nieuwe jaar in. Dat mag ook wel, want eind december was Wendy van Café ’t Sluisje in Zaandam op het idee gekomen om So What? te vragen voor een optreden. Die hebben met hun nieuwe bassist ongeveer 14 nummers. Wendy vraagt Ronald om raad. Hij oppert dat Bluesville de andere helft wel kan volspelen.

Gaat best goed. Wel blijkt dat So What? veel harder speelt dan wij. Vinden wij niet erg. Sterker nog: we besluiten dat zo te houden. Dat wordt ons USP (Unique Selling Point). We spelen relatief zacht voor een 6-persoons formatie. Alle foto’s staan op de fotopagina.

Duidelijk is dat je met 14 nummers geen avondvullend optreden kunt verzorgen. Het dubbele komt eerder in de buurt. Om een beetje druk op de ketel te houden plannen we een serie optredens. Eerst bij Kees in Het Wapen van Middelie. We hebben nog ruim 3 maanden. Maar dan is februari te kort, maart te grieperig en april te vol met van alles. Toch lukt het om twee sets te spelen.

De foto’s uit december zijn perfect voor het maken van een nieuwe poster. ▲ Kunnen we gebruiken voor diverse doeleinden, vooral op Facebook. En de foto’s komen weer terug op losse posters.

Op het podium gaan staan zien we niet zitten. We gaan er dus voor staan. Lekker op de grond. Jan heeft zijn eigen grondzeil mee, speciaal voor drummers. Dan schuift de bassdrum niet weg.

We maken van de gelegenheid gebruik om vooraf een fotoshoot te doen. Ron te Scheggert maakt een hele serie waarvan we dit de mooiste twee vinden.

De volgende stop is IJmuiden ▼ Café Oud IJmuiden wil graag live-muziek hebben. Goed plan, alleen zijn ze vergeten het benodigde publiek op te trommelen. Bovendien speelt in een grote zaal een paar straten verderop een bekende band. Hooguit 14 mensen weten we aan ons te binden, waarvan er 6 min of meer permanent in het rookhok verblijven. Jammer.

We gaan opzetten. Er is niet veel ruimte en dan moet de lichtset ook nog ergens staan. We moeten duidelijk nog oefenen met het snel opstellen van deze set.

Drie weken later zijn we te gast bij Arie van Café Welgelegen ▼ in Broek op Langedijk. De kenners van chips weten dan genoeg: deze kroeg ligt direct tegenover de fabriek van Lay’s (beter bekend als Smith’s Chips). Eigenlijk best apart: we zijn nog geen jaar bezig en spelen al avondvullend. En het gaat gewoon lekker. Ronald heeft er inmiddels een sport van gemaakt voor elk optreden een andere, unieke poster te ontwerpen.

Het is natuurlijk onzin om na drie optredens te praten over een welverdiende rust. Maar het is wel goed om even de tijd te nemen om hier en daar een puntje op de i te zetten. Meerdere puntjes eigenlijk. Gewoon alles opnieuw luisteren en instuderen.

Jeannet heeft het geregeld: we spelen voor het eerst tijdens Alkmaar Blues en nog wel in Bruintje, één van de toonaangevende bruine kroegen van Alkmaar ▲. Voor Ronald helemaal bijzonder: hij kwam in 1973 voor het eerst als dorstige tiener in Bruintje en mag daar 45 jaar later spelen.

Brenda’s is een erg gezellige kroeg op Koemarkt in Purmerend. Elke tweede zondagmiddag van de maand heeft zij een band. We hebben inmiddels voldoende nummers om de beschikbare tijd te vullen. Daarmee komt de beloofde jamsessie te vervallen. Hė, das nou jammer..

We mogen terugkomen in Café Welgelegen ▲ . Dat is een zaak met veel historie. Het bestaat al een jaar of 100. Ooit stond het aan de smalle weg naar Heerhugowaard. Alles eromheen is veranderd, Welgelegen niet. Vele bekende bands hebben er gespeeld. Nu staan wij er voor de 2e maal in 6 maanden.

We kijken terug op een eerste jaar dat eigenlijk boven verwachting verlopen is. We hebben 8 keer gespeeld, de meeste zalen willen ons terug en er is nog steeds vraag van andere zaaleigenaren. We zien daarom 2019 met vertrouwen tegemoet. We gokken op 12 keer spelen. Ronald komt op het idee om een Kerstkaart te maken en die bij de HEMA te laten drukken. Er worden er 20 verstuurd.

We spelen met het idee om een roll-up te laten maken ▲ Doen we uiteindelijk niet omdat we liever wachten op betere foto’s. Gelukkig maar, met al die wisselingen… afijn, laten we niet op het verhaal vooruit lopen.

2019:

De Kerstkaart heeft direct succes. Bettina van ’t Anker in Andijk belt en ze wil ons graag hebben op de nieuwjaarsborrel. We hebben er zin in en zijn in een feeststemming. Het loopt allemaal net iets anders. In de tussentijd blijkt Bettina besloten te hebben om de zaak op te doeken. Vijftig man (m/v) publiek is niet slecht voor een eerste keer. Helaas ook direct de laatste in deze zaak in Andijk.

Bassist Remco van de Huisband heeft een andere baan en moet per direct stoppen. Ronald wordt gevraagd of hij tijdelijk wil invallen. Dat kan wel, denkt hij. Zoveel tijd kan dat niet kosten. Dus wel. Voor even wil hij het aanzien. Als men intussen maar doorgaat met het zoeken van een definitieve bassist.

Nog een nieuwe zaak: Bij de Wester. Zaak wordt gerund door Ron Wester. Hij heeft de hele zaak verbouwd met een podium achterin dat uitkijkt op een blinde muur. Om de rest van de zaak te laten meegenieten hangen er boxen. Helaas compleet met een erg slechte technicus. Jeannet krijgt ruzie met hem. Slechts haar professionele instelling voorkomt een voortijdig vertrek.

Dan laat Rory een bom ploffen: hij stopt er mee. Hij wil weer gitaar gaan spelen en heeft al geoefend met een paar gasten om iets in de richting van de Allman-brothers te gaan doen. Hij wil nog wel het volgende optreden spelen. Dat dan weer wel.

Tijd om weer te kijken in Ronald’s Rolodex. Daar staat Bettine. Zij speelt al een tijdje bas. Op deze foto speelt zij in Café Jinx in Zaandam. Geloof in toeval of doe het niet, maar die zaak wordt gerund door de moeder van Rory. Ronald ziet het wel zitten om Bett er bij te hebben. Zijzelf is nog lang niet overtuigd. Uiteindelijk wil ze het wel proberen. Samen met drummer Jan en gitarist Ronald wordt de hele zomer van 2019 doorgewerkt om Bettine in te werken.

Het gaat zo lekker met Bett in de band, dat het wel duidelijk is dat dit ⬆︎ het laatste optreden van Rory met Bluesville is. Bett is al zo ver ingewerkt dat ze de derde set mee kan spelen. En ja, hoe gaan die dingen dan? Jeannet heeft een mooie tekst gemaakt op een bestaand nummer, Ronald heeft een collage in elkaar geflanst, bedanken, knuffels, zoenen. En dat was het laatste wat we van Rory hoorden of zagen. Maar, zeg nooit nooit, natuurlijk.

Bett speelt op een Ibanez Egodyne bas. Niks mis mee, maar ja echt blues is het ook niet. Dan weet Ronald voor haar een goede bas. Vol vertrouwen bestelt hij hem alvast: het wordt een Gibson EB2019. Een erg goede bas die onder de vaardige handen van Bett echt gaat knorren. Zeker met nylon snaren van La Bella (Deep Talkin’ Bass).

Normaal speelt de Huisband van P3 in…. P3. De naam verklapt dat al een beetje. Voor één keer wijken ze van dit principe af. Ze openen een muziekfestival op 5 mei 2019 op de Koemarkt in Purmerend. Erg veel lovende reacties.

Door alle beslommeringen binnen Bluesville bedankt Ronald voor de Huisband van P3. Dat was toch al meer inspanning geworden dan ooit de bedoeling was. In Sergio vindt men een meer dan gelijkwaardige vervanger. De mooie MusicMan Stingray Sequoia Gold 5-bass gaat op Marktplaats.

Erg mooi pand: voormalig pakhuis in Amsterdam. Recht aan het IJ. We staan keurig voor het bedrijfslogo opgesteld. Lekker dicht bij het koud buffet en de bar. De plek waar elke muzikant zich thuis voelt. We vinden de achterwand erg mooi. Tot we horen wat die kost. Meer foto’s op de fotopagina.

Het ging lekker. Ja, foutjes hier en daar. Maar zoals elke muzikant weet: dat horen alleen de bandleden. We moeten duidelijk nog op elkaar ingespeeld raken. Dit is tenslotte onze eerste keer samen. Het kan alleen maar beter worden door veel, heel veel te spelen.

De week daarop de echte vuurdoop. De tweede keer in Bruintje tijdens het Bluesfestival van Alkmaar. Dat gaat prima. We spelen lekker. Ronald staat links, dan het pad naar de WC en rechts de rest van de band ▼ Ach.. heb je als gitarist nog wat aanspraak.

We maken ons op voor het volgende optreden. Dit keer in Sint-Pancras.

En inderdaad: in het Sportcafé De Oostwal in Sint Pancras begint de Bokkentocht. Om 15:00 uur is het flink vol. Om 17:00 uur weer vrijwel leeg. Dan gaat iedereen naar de volgende kroeg. Was gezellig, maar de organisatie kan even beter. Tip: begin gewoon in alle deelnemende zaken om 15:00 uur. Dat is er gedurende de hele middag publiek in elke zaak. Het bokbier was trouwens erg best.

Ook van deze bijeenkomst staat een aantal fraaie plaatjes in het fotoalbum.

De volgende halte is die bij Brenda’s aan de Koemarkt in Purmerend. Altijd gezellig. Het was lekker vol en druk. Iedereen tevreden. We beginnen het tamelijk leuk te vinden om ze regelmatig te spelen. En we hebben zelf het gevoel dat we er ook steeds beter in worden.

Ook dit jaar weer een Kerstkaart. Om het persoonlijker te maken zet iedereen een handtekening. Dit jaar sturen we er 40. Jan en Bett maken er wat moois van ⬆︎ .

Zo aan het eind van het jaar maken we de balans op. Ondanks de personeelswisseling hebben we in 2019 net zo vaak gespeeld als in 2018. We zien 2020 met vol vertrouwen tegemoet.

2020:

Gewoon doorgaan waar we gebleven zijn. Voor het eerst spelen we bij Rens in de Verwachting in Assendelft. Gaat ook weer lekker. we hebben het gevoel de hele wereld aan te kunnen. Klinkt overmoedig. Maar zo gaat dat als je in de flow zit.

Het is gezellig bij de Verwachting. Dit keer staat Henk in de loop naar de WC. Af en toe een beetje ruimte voor mensen met hoge nood. Vaak midden in een solo.

Tanja van De Schot wil ons ook graag een kans geven. We spreken af om daar op 1 februari te gaan spelen. Dat gaat helaas niet lukken. Tanja kijkt nog eens eens goed in haar agenda en blijkt dan zelf op wintersport te zijn. We verplaatsen het optreden naar 17 april 2020. Dat hadden we beter niet kunnen doen…

Het volgende geplande optreden is eigenlijk ook een soort van afscheid. De sluiting van Café Welgelegen is aanstaande en Bluesville is de laatste band die er mag spelen. We regelen een aantal muzikanten die er ook hebben gespeeld om af te sluiten met een mooie jamsessie.

We waren superblij om te mogen spelen bij Annebel van SWAF in Hoorn. Hadden poster in zes kleuren gemaakt en stonden al klaar om eens lekker illegaal te gaan plakken (dat was lang geleden). Dat avontuur gaat ook niet door. Eigenlijk gaat niets door.

Het was zo mooi bedacht. We spelen in Café De Schot in Zaandam. Aan de overkant van de Zaan ligt het Zaantheater, waar een groot internationaal bluesfeest plaatsvindt. Tussen beide plekken ligt een mooie brug. Maar nee, ook deze manifestatie valt in het water.

Wat kunnen we anders doen dan een kaart sturen en afwachten? We versturen er weer zo’n 40. Krijgen een erg leuke reactie van Susana van Zaal Concordia in Zuid Scharwoude. Ze belooft ons dat we kunnen spelen zodra het weer kan.

Juli 2020. Onze Jan heeft er genoeg van. De steeds meer opgelegde discipline qua strak ritme, vindt hij indruisen tegen zijn gevoel voor “swing”. Hij gaat op zoek naar een leuke jazzband. Wij doen wederom een beroep op onze kennissen, bekenden en vage vrienden. Natuurlijk wensen wij Jan het allerbeste.

Via via krijgen we drie drummers in beeld. Daarvan haakt er eentje af omdat hij zich niet kan verenigen met de toon van bepaalde facebookberichten (niet empatisch genoeg) en nummer twee heeft het te druk met werk. Blijft nummer drie over. Dat is Michel Meijer ▲ die de nieuwe drummer wordt. Of hij nu wil of niet.

Het debuut van Michel zou in Bruintje zijn tijdens Alkmaar Blues. Gaat dus ook niet door.

Dat zat er natuurlijk aan te komen: niet alle horecazaken kunnen het nog langer bolwerken ▲ en ▼ .

We houden de moed er in. We kunnen ook niet anders. Veel oefenen is het enige. dat we er helemaal klaar voor zijn als het weer kan.

2021

Het nieuwe jaar begint op dezelfde manier als het oude eindigde: met helemaal niets om naar uit te kijken. Integendeel: er komt een avondklok. We oefenen wel gewoon door, maar wel een paar uur vroeger. Alleen ontbreekt er steeds iemand: gitarist René kan vanwege zijn werk niet bij het oefenen zijn (hij werkt bij een essentiele fabriek waar de productie door moet). Tot overmaat van ramp ontwikkelt hij een vreemde allergie aan zijn handen dat hem onmogelijk maakt om nog gitaar te spelen.

Erg lastig parket. Uiteindelijk besluit “de band” dat onze wegen zullen scheiden. En dus moeten we weer op zoek naar een nieuw bandlid. Dit keer weet Egbert (de chef van onze oefenruimte) een steengoede gitarist. Dat blijkt Wim Molenaar uit Alkmaar te zijn. Speelt al vanaf het begin van de jaren ’80 in The Bullets. Maar ook voor de lol met Jan, onze voormalige drummer. Kleine wereld.

Wim oefent zich een slag in de rondte en we kunnen aan de slag voor ons eerste optreden in het jaar ▼

Dit keer zijn er ruim voldoende foto’s gemaakt van het optreden in Zeewode. Die staan allemaal op de fotopagina

We hadden goede hoop dat op 25 september het Alkmaar Bluesfestival door zou kunnen gaan, maar helaas…

Op 28 september 2021 sluit Bluesville zich aan bij boekingsbureau TwoTone. Eigenaar Cees Commandeur zegt eerlijk dat er weinig vraag is naar bluesbands, maar goed, als er geen aanbod is…

© 2020 Bluesville (Laatste update: 15 november 2021)

4400total visits,4visits today