Geboren in 1940 heeft Henk de na-oorlogse muziekontwikkeling goed kunnen volgen. In de slipstream van de geallieerde troepen waren de bigbands in zijn jeugd alom aanwezig. Het bekendste was het Glenn Miller Orchestra.
In Nederland gebeurde muzikaal tamelijk weinig, lijkt het. Maar ja, er was 1 radiostation en geen TV, dus werd je als muziekliefhebber op die manier niet bepaald verwend. Je moest er op uit. In Amsterdam bestond café The Cotton Club al sinds de jaren ’30. Het werd gerund door de familie Smit en genoemd naar de Surinaamse jazzmuzikant Teddy Cotton. Na de oorlog was het een ruige plek waar jazzliefhebbers en liefhebbers van illegale geneesmiddelen elkaar troffen. Het publiek was gemengd zowel Nederlanders als leden van de toen kleine groep Surinamers in Amsterdam.
Omdat zij zich thuisvoelden, werd de Cotton Club ook bezocht door Zwarte Amerikaanse soldaten die in Soesterberg waren gelegerd. Zij namen zelf platen mee die in de jukebox werden opgenomen: Charlie Parker, Fats Domino, Gerry Mulligan en Jimmy Smith. Dat werd een daverend succes, dus importeerde eigenaar Frans Smit zelf platen uit de USA. Platen die daar in de Billboard hitparade stonden waren binnen een paar weken te horen in Amsterdam.
het is 1956 als in de bioscopen de film Blackboard Jungle gaat draaien, een jaar na de Amerikaanse opening.Het verhaal over een Highschool in de Bronx waar een Engelse leraar komt werken. Ons gaat het niet zo zeer om de inhoud van de film, maar de muzikale omlijsting.
De film opent met Bill Haley And His Comets: Rock Around The Clock. De plaat was al een jaar eerder uitgekomen, maar kon op weinig belangstelling rekenen. Doordat de film er mee opende kreeg het enorme aandacht en stond de plaat binnen de kortste tijd op nummer 1 in de Billboard hot 100.
Op je 16e was het natuurlijk gigantisch spannend om mee te maken. Je kon het bijna aanraken: er hing iets in de lucht. Henk had het voorrecht om in Amsterdam geboren en getogen te zijn. Want daar gebeurde “het” als eerste. Henk’s belangstelling verlegde zich naar de “modern jazz”. Hij kwam vooral in “Sheherazade”, waar de nieuwste ontwikkelingen te volgen waren. Denk bijvoorbeeld aan Rita Reijs en het Pim Jacobs Trio.
In de loop van de jaren ’60 veranderde Henk’s smaak weer. Hij maakte kennis met de blues. Die muzieksoort werd hier bekend via de Engelse “beatbands”, die originele nummers op hun eigen manier vertolkten. In die muziek speelde de mondharmonica een belangrijke rol. En dat is het instrument waar Henk zich enorm toe aangetrokken voelde en voelt.
Het lijkt allemaal heel simpel, maar al snel komt Henk er achter dat het allemaal lastiger is als het er uit ziet. Hij laat zich niet uit het veld slaan. Stug doorgaan met oefenen is de enige optie om het instrument onder de knie te krijgen. Daarnaast sport Henk veel en vaak. Daardoor heeft hij de luchtverplaatsing van een stoomlocomotief.
En hoe gaat het dan? Na verloop van tijd ontmoet je gelijkgestemden. En via via ga je eens mee doen met een jamsessie. En dan word je gevraagd voor een volgende. Op deze manier kan Henk zijn blik steeds meer richten op de door hem zo geliefde Chicagoblues. Soms zijn er ook bandjes, soms zelfs met een paar optredens. Nooit met een blijvend resultaat.
Hij verwacht het eigenlijk niet meer, maar hij kreeg een berichtje van Ronald of hij wilde meedoen met een nieuwe te starten bluesband. En dat is Bluesville, inmiddels alweer bijna 7 jaar lang! In november 2023 vertelt hij zijn verhaal aan een journalist die er dit verhaal van maakt:
Henk noemt een aantal muzikanten als zijn grote voorbeeld: Little Walter, James Cotton, Paul Butterfield, Charlie Musselwhite, Kim Wilson, Gary Primich en Steve “West” Weston. Een kleine toelichting:
Little Walter werd geboren op 1 mei 1930 in Marksville, Louisiana. Zijn vader werkte als sharecropper, een boer die het land van iemand anders bewerkt en waarvan de landeigenaar meedeelt in winst of verlies. Walter wordt gezien als een vernieuwer in de bluesmuziek na 1950. Hij was de eerste die speelde via een microfoon in een kleine buizenversterker. Daarmee werd een specifieke overstuurde sound geboren. Helaas had hij ook een schaduwkant: hij was een alcoholist en kreeg met een slok op met iedereen ruzie. Na zo’n ruzie werd hij in elkaar geslagen. Hij overleed een dag na dit laatste gevecht op 15 februari 1968. Hij werd maar 37 jaar.
James Cotton is op 1 juli 1935 geboren in Tunica, Mississippi. Als hij 9 jaar is hoort hij Sonny Boy Williamson II de blues spelen. Hij is verkocht, zeurt bij zijn ouders om een mondharmonica en oefent, oefent verder en blijft oefenen. Met succes, want op zijn 15e speelt hij al voor een lokaal radiostation. Op zijn 19e, we spreken dan van 1954, vervangt hij Little Walter in de band van Muddy Waters. Dat blijft hij doen tot het midden van 1967. Daarna maakt hij een aantal soloplaten met eigen band. Op 16 maart 2017 komt hij te overlijden, op 81-jarige leeftijd.
Paul Butterfield is geboren op 17 december 1942 in Chicago, Illinois. Hij wordt gezien als een van de meest innovatieve blanke bluesmuzikanten in de USA. Zijn stijl is gebaseerd op de muziek van Muddy Waters en de blusharpspelers in diens band: Little Walter en James Cotton. Eerste LP werd in 1965 opgenomen. Stond met zijn Paul Butterfield Blues Band op zowel Monterey (1968) als Woodstock (1969). Hij is overleden op 4 mei 1987 in Hollywood.
Charlie Musselwhite is op 31 januari 1944 geboren in Kosciusko, Mississippi. Hoewel beide ouders blank waren, vertelde zijn moeder dat zij Cherokeebloed in haar aderen had. Op 3 jarige leeftijd verhuisde het gezin naar Memphis, Tennessee. Beide ouders waren muzikaal en speelden meerdere instrumenten. Als tiener maakte hij in Memphis de opkomst van de Rockabilly mee met artiesten als Elvis Presley, Jerry Lee Lewis, Carl Perkins en Johnny Burnette. Waar het kon speelde hij mee, wat hem de bijnaam “Memphis Charlie” opleverde. Hij maakte tientallen platen, zowel solo als begeleider van vele artiesten. Hij heeft een wild leven geleid. Volgens de overlevering is de persoon van Elwood Blues (Dan Akyroyd) op Charlie gebaseerd.
Kim Wilson is op 6 januari 1951 geboren in Detroit, Michigan. In de tijd dat Kim hier opgroeide was Detroit nog een swingende stad met Motown (Motor Town) als centraal middelpunt. Maar naast soul had Detroit ook een rijk arsenaal aan bluesmuzikanten. Hij speelde vanaf het eind van de jaren ’60 met Muddy Waters, Eddie Taylor, Albert Collins en vele anderen. In 1976 richt Kim samen met Jimmie Vaughan de Fabulous Thunderbirds op, een band die zich nadrukkelijk als een moderne vorm van de Chicagoblues presenteert.
Gary Primich is geboren op 20 april 1958 in Chicago, Illinois, maar groeide op in het nabijgelegen Hobart, Indiana. In 1984 haalde bij zijn bachelor aan de Indiana University en hij vertrok naar Austin Texas. Hij ging spelen bij The Mannish Boys, deed soloplaten en hij speelde met bekende muzikanten als Omar & the Howlers, Ruthie Foster, Doyle Bramhall III en Jimmie Vaughan. Op 23 september 2007 stierf hij aan een overdosis heroïne.
Steve “West” Weston is de jongste loot aan de stam der Harmonicaspelers. Als enige in het rijtje komt hij niet uit de USA, maar uit Essex, Engeland. Hij luistert veel naar Dr. Feelgood. Speelt lange tijd in Trickbag, de Dexter Shaw and the Wolftones en zijn eigen band. Speelt vandaag de dag met Mud Morganfield, de oudste zoon van Muddy Waters.
© Henk Wagenaar/Bluesville ( Laatste update: 15 december 2023)
650total visits,1visits today