Onze helden. Althans een aantal van hen. Helaas komen ze lang niet allemaal aan de beurt. Zonde. Maar wij hebben niet de tijd om die pagina’s te schrijven en u niet om ze te lezen. Onbegonnen werk dus. Daarom een selectie.
Keeping the blues alive is ons motto. Daarom ook deze pagina, want wij willen onze helden die plek geven die zij verdienen. Alle hoofdstukjes beginnen met een grote, rode letter. Die vormen, van boven naar beneden gelezen, ons motto. Dat heet een Acrostichon en het dient alleen maar om te laten zien dat wij ook enige jaren onderwijs hebben genoten.
Echte kenners weten het allemaal al. Daar zijn het tenslotte kenners voor. De in onze ogen belangrijkste muzikanten hebben hun ieder eigen pagina. Nog veel meer anderen moet het doen met een eervolle vermelding hier.
Een band, die niet overgeslagen mag worden, zijn de Rolling Stones. Zij zijn belangrijk geweest voor zowel de Blues als Bluesville. Deze pagina bevat wellicht een paar verrassingen.
Perfecte tonen ontlokken aan een grote Gibson. Geen zware akkoorden, maar de zuiverheid van een enkele toon, verstild, loepzuiver, met een hoop vibrato toe. B.B. King kan het allemaal. En zijn zang die direct lijkt te verwijzen naar zijn jeugd op de plantage.
Iedereen heeft wel een mening over Ike Turner. Was dat niet die ex van Tina Turner die haar zo vreselijk heeft behandeld? Die man die er giga hoeveelheden coke doorheen joeg? Ja, dat is hem. Maar er is meer, veel meer over hem te als pionier van de Rock ’n Roll, coach, bandleider en nog veel meer…
Niemand schreef zo veel nummers als hij. Willie Dixon was van alle markten thuis. Maar boven alles was hij bassist. Bij Chess heeft hij op zowat elke opname in de jaren ’50 meegespeeld. Maar ook live trok hij de wereld rond. En hij deed nog zo veel meer…
Groot is hij niet. Integendeel. Bill Wyman meet slechts 1,68 meter. Op het podium compenseert hij dat door schoenen met plateauzolen te dragen. Na zijn vertrek bij de Rolling Stones richtte hij een nieuwe band op: Bill Wyman’s Rhythm Kings. Met een regelmatig wisselende bezetting, maar altijd met Bill als het stralende middelpunt.
Begonnen met blues wordt Chuck Berry in 1955 bekend door het gehele land (en ver daarbuiten) met zijn loflied op zijn V8 Ford uit 1934. Dat is een “model 40” waarin ook Bonnie and Clyde hun werk doen (banken beroven). Het begin van een vrijwel eindeloze stroom rock ’n roll classics. De eerste artiest van kleur die door dringt in de “witte” Billboard Hot 100.
The man down there… dat was Jimmy Reed. vanaf 1951 bouwde hij een schitterende loopbaan op met talloze hits. Maar het was vooral zijn retestrakke ritmegitaar die de basissound van de Rolling Stones en andere Britse bands bepaalde. Hij stond aan de basis van de Engelse Rhythm & Blues.
Het zal u waarschijnlijk niet verbazen, maar op de vraag wie verreweg de vriendelijkste held van de blues is, antwoordt 97%: Muddy Waters. En terecht, natuurlijk. Ook hier geldt weer: des te groter de ster, des te kleiner het ego.
Erik Clapton. Eigenlijk is alleen de naam noemen voldoende, maar ja, daar vul je geen bladzijde mee op deze site. Dus hier een overzicht van zijn loopbaan. Met alle hoogte en dieptepunten.
Begonnen met blues wordt Chuck Berry in 1955 bekend door het gehele land (en ver daarbuiten) met zijn loflied op zijn V8 Ford uit 1934. Dat is een “model 40” waarin ook Bonnie and Clyde hun werk doen (banken beroven). Het begin van een vrijwel eindeloze stroom rock ’n roll classics. De eerste artiest van kleur die door dringt in de “witte” Billboard Hot 100.
Libary of Congress is wat je, met wat understatement, de belangrijkste bibliotheek van de USA zou kunnen noemen. Eigenlijk is het de moeder aller bibliotheken der wereld. Een deel van de collectie bevatten geluidsopnamen gemaakt door een vader en een zoon. De zoon is het bekendst geworden: Alan Lomax. Twee mannen die wellicht een heel ander doel in hun leven zouden kunnen hebben gehad, maar die in de eerste helft van de 20e eeuw hun levenswerk volbrengen: het ter plekke vastleggen van volksmuziek. Zij gingen letterlijk diep de Delta in en legden vele muzikanten vast op de band, die anders ongehoord en vergeten waren.
U kent hem wellicht uit de film “The Blues Brothers” uit 1980. John Lee Hooker speelt op indrukwekkende wijze zichzelf. Op gevorderde leeftijd heeft hij groot succes met zijn CD “The Healer”. George Thorogood maakte zijn “One Bourbon, One Scotch and one Beer” onsterfelijk.
Een bijzondere naam voor een bijzondere man: Bo Diddley. Hij heeft zichzelf genoemd naar een erg simpel instrument uit de jaren ’20: de Diddley Bow. Zijn muziek is uit duizenden te herkennen door zijn opzwepende ritme. Dit ritme kreeg als snel de naam van de bedenker: “Het Bo Diddley Ritme” is een begrip onder iedereen die de blues en rock’n roll een warm hart toedraagt.
Steevast aangeduid als “de” Amerikaanse bluesband van het eind van de jaren zestig: Canned Heat. Het trieste is dat het eigenlijk al was afgelopen met de band toen de hele wereld hen leerde kennen via de film over Woodstock. En waarschijnlijk was Paul Butterfield eerder. Maar goed.
Als je aan willekeurige gitarist vraagt wie T-Bone Walker was, dan blijft het vaak stil. Dat is ook niet zo vreemd, want hij overleed voordat de grote blues revival van de jaren ’60 begonnen was. Maar iedereen kent natuurlijk de act om solo te spelen met de gitaar in de nek. Of een solo met je tanden. Allemaal T-Bone Walker. De grootste showbizzgitarist van de blues.
Laten we het toeval noemen dat Robert Johnson zo veel bekender is geworden dan veel van zijn tijdsgenoten. Zijn verklaring: op het kruispunt had hij zijn ziel aan de duivel verkocht in ruil voor een onmeetbaar talent. Van zijn leven is weinig bekend. Er zijn drie foto’s, twintig opgenomen nummers talloze verhalen over zijn bruisende levenslust. Hij werd 27 jaar ! Daarmee was hij een trendsetter.
In dit geval is onze held er één van twee. Het gaat om twee broers waarvan Lejzer Czyz de bekendste is. Geboren in Motal, toen Polen en nu Belarus. In 1928 met zijn moeder en broer gevlucht naar de USA. De immigratieofficier sprak geen Pools, dus werd de familienaam Czyz opgetekend als Chess.
V
Elke keer als ik een mondharmonica hoor, dan denk ik aan Little Walter, de grondlegger van de bluesharp. Hij speelde over een kleine Fender gitaarversterker, zette die op standje 10 en “the rest is history”. Hij schreef daarnaast ook een flink aantal songs.
Snelkoppelingen naar alle pagina’s van alle helden:
- Best of the Rest
- Elmore James
- John Lee Hooker
- Little Walter
- Robert Johnson
© Ronald Nijenhuis (laatste update 11 mei 2023)
3687total visits,1visits today