De man en zijn gitaar

Een jonge Riley B. King

Op 16 september 1925 wordt in Itta Bena, Mississippi, Riley Benjamin King geboren als zoon van Albert en Nora Ella King. Voor diegenen die niet helemaal exact weten waar Itta Bena ligt, het volgende kaartje:

Linksboven de vlag van de staat Mississippi

Zijn wiegje staat op de plantage Bear Creek, net buiten Itta Bena. Zijn ouders zijn sharecroppers: een vorm van landbouw die de boeren toestaat het land te gebruiken en waarbij een deel van de opbrengst aan de landeigenaar wordt afgestaan. Dit systeem is eerlijker voor de boer dan een vaste huur. Is de opbrengst goed, dan verdient de eigenaar zijn deel, bij een slechte oogst deelt de eigenaar ook mee in het verlies.

De kinderen van een scarecropper rond 1930

Als Riley 4 jaar oud is verlaat moeder Nora Ella het gezin voor een andere man. Dat was niet ongebruikelijk in die tijd. Vaak was dit voor vrouwen de enige optie om de eeuwigdurende armoede te ontvluchten. Een duivels dilemma, om zo’n keuze te moeten maken. Riley wordt vanaf dat moment opgenomen in het gezin van zijn oma aan moeders kant, Elnora Farr in Kilmichael, Mississippi.

Ze zijn hun beroemdste inwoner niet vergeten….

In Killmichel wordt Riley lid van het gospelkoor in de Pentecostalism Church Of God In Christ. De Predikant is in het bezit van een Sears Roebuck Silvertone gitaar. Dat zijn gitaren die verkocht worden via het grote postorderbedrijf Sears & Roebuck. Dat bedrijf stelt in elke uithoek van de USA te kunnen leveren. Op deze gitaar leerde Riley zijn eerste drie akkoorden spelen.

Sears Roebuck Silvertone uit 1948

Zijn werkgever in Killmichael schiet Riley $ 15 om zijn eerste gitaar te kunnen kopen. Geen liefdadigheid, want hij betaalt de lening terug door inhouding op zijn salaris. Een mooie win-win situatie die de blues veel heeft gebracht. Zoals altijd hangt de geschiedenis van toevalstreffers aan elkaar. Alleen hoor je achteraf de goed uitgevallen gevallen.

AM is middengolf. Er waren ook een SW en een LW, maar die werden niet voor muziek gebruikt.

In november 1941 wordt in Helena, Arkansas het radiostation KFFA opgericht. Arkansas grensde aan de staat Mississippi waarbij de gelijknamige rivier de grens vormde. Helena wordt rond 1930 wel “De Blueshoofdstad van de Delta” genoemd. Om een paar muzikanten te noemen die daar regelmatig optraden: Robert Johnson, Johhny Shines, Sonny Boy Williamson II, Robert Nighthawk, Howlin’ Wolf, Elmore James, David “Honeyboy” Edwards. Memphis Slim en Roosevelt Sykes. Op het radiostation werden bepaalde uren gesponsord. Een daarvan van “King Biscuit Time” waarin alleen maar blues te horen was. KFFA was het eerste station waar deze sponsor zich mee verbond. Het werd zo’n succes dat meerdere stations volgden. Riley was een van de vaste luisteraars.

Een erg populaire show

Op 17-jarige leeftijd verhuist Riley opnieuw. We schrijven dan 1942. Dit keer naar Indianola, Mississippi. Later zal hij deze plaats zijn ‘hometown’ noemen. Ook hier is er ruimschoots aandacht voor het feit dat B.B. King daar heeft gewoond. Er is zelfs een museum die zijn naam draagt.

In een heerlijk zonnetje wordt B.B. ook in het zonnetje gezet

In het museum is het leven van B.B. King keurig in decennia onderverdeeld. Er staat een bovenmaatse kopie van Lucille in de tuin en er is de nodige prullaria te koop. Extra leuk zijn de B.B. King drumstokjes. Voorzover bekend heeft hij nooit een ander instrument aangeraakt dan de gitaar.

In Indianola werkte Riley nog steeds in de agriculturele hoek. Eerst aan een zogenaamde “cotton-gin’. Dat is een machine om de ruwe katoen te scheiden van het katoenzaad. Dat zaad kon gebruikt worden om opnieuw katoen te zaaien of om te persen om er katoenzaadolie van te maken. Het apparaat is in 1793 uitgevonden door Eli Whitney.

Daarna leerde Riley om een tractor te besturen. Dat hielp hem om snel weer uit Militaire dienst te komen in 1946. Na WO2 was er in de USA een schreeuwend tekort aan geschoolde werkmensen, die allemaal vrijstelling kregen. Hij speelt met het gospelkoor mee. Ook speelt hij vaak op straat. Over dat op straat spelen zegt hij: “Als ik gospelnummers speel, dan kijken de mensen erg serieus en luisteren zwijgend. Maar aan het eind van de avond blijft mijn hoed leeg. Speel ik blues, dan dansen de mensen, zijn vrolijk en dan haal ik $ 40 of $ 50 per avond op”. Dan is de keuze snel gemaakt.

Bukka White (1906 – 1978)

Begin 1946 neemt Bukka White hem mee naar

Riley B. King en Martha Lee Denton-King

Er is nog een reden om terug te gaan naar Indianola. Hij en Martha Lee Denton zijn verliefd geworden en trouwen in november 1946. Gek genoeg is daarvan alleen een buitengewoon slechte kwaliteit foto overgebleven. Nu hij weet wat hij moet doen om beter te worden oefent hij zich een slag in de rondte.

B.B. op zijn Gibson L-30

Begin 1949 is het verschrikkelijk koud. B.B. treedt op in het stadje Twist, in Alabama. Het plaatsje is genoemd naar de voormalige slavenplantage die daar heeft gestaan. Omdat het zo vreselijk koud is, heeft de eigenaar een aantal oliekachels neergezet om de ergste kou te verdrijven. Dan krijgen twee mannen ruzie. Dat loopt uit de hand tot een handgemeen en zij rollebollen over de vloer. Daarbij gooit een van hen een oliekachel om. Binnen de kortste tijd staat de tent in lichterlaaie.

Een Gibson L-30 Archtop (gewelfd bovenblad)

Gelukkig weet iedereen heelhuids weer naar buiten te komen, Maar B.B. realiseert zich dat zijn geliefde gitaar nog binnen ligt. Hij bedenkt zich geen moment en stormt het brandende pand in. Het lukt hem om zijn gitaar te redden. Hij beseft achteraf zelf ook dat het eigenlijk gekkenwerk was en dat hij echt van geluk mag spreken het te hebben overleefd. Hij besluit voortaan zijn gitaar te vernoemen naar de vrouw waarover de ruzie was ontstaan: Lucille.

En dat weten ze dan weer keurig te beschrijven

Hij krijgt de gelegenheid om een single op te nemen. Hij heeft een nummer geschreven als ode aan zijn vrouw: Miss Martha King. In 1949 bestond de PVC plaat nog niet. Dit was een exemplaar van bakeliet dat op 78-toeren gedraaid werd. De plaat wordt geen succes, maar het opnemen smaakt naar meer.

Tikje beschadigd, maar ja 1951 is al meer dan 70 jaar geleden

B.B. kreeg een platencontract na bemiddeling door Ike Turner. Die was in 1951 talenscout geworden bij RPM. Volg de link om het verhaal over RPM, Modern Records en de platenbazen te lezen. In die tijd was het heel gebruikelijk dat platenbazen en diskjockey’s als mede-auteur werden vermeld. Jules Taub was dezelfde als Joe Josea en dat was Joe Bihari.

1956: met Ike & Tina in het voorprogramma

1965. The Fillmore Auditorium was de enige. Toen er ook een vestiging in New York kwam werd het de Fillmore West.
B.B.King in 1967

Bij het monument van het Legion de Honneurs in San Francisco (1967)

1968: live at he Filmore West, Los Angeles CA

In het begin van de jaren 70 zijn de synthesizers van Moog (spreek uit als: Mogue) niet aan te slepen. Bij Gibson werken een paar mensen die de potentie zien van de geniale ontwerper Bob Moog. Hij wordt gevraagd voor twee projecten: gitaren/bassen met actieve elektronica en een serie transistorversterkers (Solid State). De gitaren doen in dit verhaal niet ter zake, de amp des te meer.

De versterkers werden door Gibson op de markt gebracht als LAB-series. Deze L5 had een uitgangsvermogen van 100 watt en twee CTS speakers van 12″. Het kan aan het ontwerp liggen, maar deze versterkers waren (en zijn nog steeds) kogelhard en bleven clean. B.B. koos voor de L5. Hij maakte er zelfs reclame voor. Hij heeft deze versterker tot aan zijn door gebruikt.

Geen betere reclame denkbaar

Flink wat jaren later brengt Gibson de Lucille Legacy uit, een gitaar uit Gibson’s Custom Shop. In de advertentie wordt ook de L5 afgebeeld. Dat is tenslotte de enige juiste combinatie.

In transparant rood of dekkend zwart te koop

Een live-plaat uit 1992. Daarop staat ook zijn versie van het U2-nummer ‘When love comes to town’ zoals dat op de CD ‘Rattle And Humm’ van U2 uit 1988 staat.

U2 & B.B. King – When Love comes to town (1988)
19 augustus 1999: live in San Fransisco, CA

Jubileumuitgave van ‘Lucille’ ter ere van zijn 80e verjaardag in 2005

Waanzinnig goede plaat waarbij het verschil in sound tussen beide heren goed te horen is

Levensgroot, zoals vrijwel alles in de USA

Even terug naar het B.B. King Museum in Indianola, Mississippi. In 2016 is er een vleugel aangebouwd voor het graf van Riley Ben King. Het is een passende gedenkplek geworden. Hij is duidelijk terug op de grond van zijn hometown. Zo heeft hij het ook gewild.

Een fraaie grafsteen voor een muzikant die bijna 90 mocht worden

Dit zijn links naar de pagina’s van onze andere helden:

Terug naar huis

© Ronald Nijenhuis / Bluesville (Laatste update: 11 mei 2023)

52total visits,1visits today