Elk goed verhaal heeft een begin. Dat van Bluesville begint in 1962 als de gebroeders Verweij uit Hilversum besluiten dat Nederland een eigen commerciële radiozender moet krijgen. Ver weg van Den Haag. Dat moet je letterlijk nemen: op zee buiten de territoriale wateren en dat is 12 kilometer uit de kust komt een scheepje.
Achter de zender zit (zoals we dat nu zouden noemen) een marketingplan. De ontwikkeling van de transistorradio maakt het mogelijk om overal muziek te beluisteren. De draagbare radio was geboren. Probleem: wat kon je er op horen? Eigenlijk niks! De komst van de “piratenstations” was daarom hard nodig.
Het moment voor de start van Veronica was vrijwel perfect gekozen. Eind 1962 ontplofte in Engeland de muziek met de “Beat Explosion”. Plotseling kwamen overal nieuwe en vooral jonge bands en artiesten op. Niemand in de industrie had het succes van The Beatles zien aankomen. Iedereen wilde ook een graantje meepikken, dus kreeg vrijwel elk bandje of zanger(es) een platencontract.
De invloed van de oorspronkelijk Amerikaanse blues op de jonge muzikanten in Engeland is overduidelijk. Zeggen we nu .Toen had vrijwel niemand een flauw idee van de roots. Of geen enkele interesse. Ook in de USA zelf niet. .
Een grote verandering in de USA vindt plaats op 20 mei 1965. The Rolling Stones worden gevraagd om live te komen spelen in het programma Shindig’. Zij wilden alleen spelen als hun grote held Howlin’ Wolf een gastoptreden mag geven.
In de zomer van 1967 wordt in Monterey, California een popfestival gehouden. Er zijn veel bekende bands en ook de celebreties ontbreken niet. Een “nieuwe” band valt op: het is de band Canned Heat die de blues op energieke wijze nieuw leven inblaast. Pas later blijkt hoeveel deze band heeft betekend.
Ook The Doors hebben hun wortels diep in de blues. Zij geven daar in een aantal nummers een eigen draai aan. Maar als je Roadhouse Blues hoort, Back Door Man is 100% Howling Wolf en Who Do You Love is een geweldige versie van deze Bo Diddley klassieker.
In 1969 verlaat Brian Jones de Rolling Stones en drie weken later is hij dood. Op 27-jarige leeftijd. Hij wilde altijd weg van de rock en terug naar de blues. Zijn opvolger Mick Taylor leidt de band die kant op. Sticky Fingers (1970) en Exile On Main Street (1972) gelden als meesterwerken. De hoes van Sticky Fingers is ontworpen door Andy Warhol en heeft een echte rits in de hoes.
De jaren ’70 kenmerken zich door een herwaardering van de “oude” helden uit de jaren ’50. Festivals schieten als paddestoelen uit de grond. Van Woodstock weet men ook hoe het niet moet. Daar liep de controle op kaarten helemaal uit de hand toen drommen liefhebbers naar binnen stroomden. Een paar voorbeelden van festivals:
Ook in Nederland leeft de blues op in deal het eind van de jaren 60 en in jaren ’70. Denk aan Cuby & The Blizzards, Flavium, Bintangs, Barrelhouse, Oscar Benton’s Bluesband, Rob Hoeke’s R&B band en natuurlijk Livin’ Blues…
Internationaal stonden ook belangrijke nieuwe muzikanten op in de jaren ’70. Om een paar namen te noemen: Johnny Winter, Rory Gallagher en ZZ Top.
In Engeland ontstaat eind jaren ’60 een nieuwe muziekstroming die op de blues is gebaseerd: de Hard Rock. De naam komt overeen met die van een in 1971 geopend café in London: het Hard Rock Café (naar een nummer van Carole King).
Nieuwe namen zijn de Jimi Hendrix Experience, Deep Purple en zeker ook het uit Australië afkomstige AC/DC. Ook Eric Clapton scoort goed nadat hij Cream heeft verlaten. Dat doet hij eerst met Derek & The Dominoes en later solo. In de jaren 80 zijn het Bonnie Raitt, Rory Block en de Robert Cray Band die de vlag hoog houden.
Eind jaren 80 krijgt de elektrische blues een enorme impuls doordat hardrockgitarist Gary Moore zich er mee gaat bemoeien. Zijn stijl is niet de pure blues, maar de harde versie daarvan. Laten we die bluesrock noemen. Evenzogoed weet hij miljoenen CD’s te verkopen.
Dan zet Eric Clapton een stap in de goede richting met “Riding With The King” die hij samen met B.B. King maakt. Natuurlijk heeft Blues Boy King al een enorme reputatie, maar deze combinatie stoot ook door naar de “witte” markt.
Ook met de opvolger van die plaat weet Eric Clapton de juiste sfeer te behouden. Robert Johnson neemt iets van 24 nummers op in twee dagen. Op deze plaat voert Clapton daar 14 van uit. Zijn band klinkt modern, maar toch ook oud. Er worden bij de opnames veel oude instrumenten gebruikt.
We maken dan een stap van tien jaar in de tijd. In de tussenliggende tijd is er trouwens niet zo vreselijk veel spectaculairs verschenen. Wel zie je een enorme opleving van vrouwen in de blues. Zij eigen hun plek op en spelen daarbij een erg gaaf stuk gitaar…
Ronald speelt rond 2015 bas in de Powerpop band So What? uit Aalsmeer. In gedachten heeft hij de volgende stap al in zijn hoofd: het starten van een bluesband. Hij heeft daarover contact met Ron van de Elskamp, die hij eerder bij een (mislukte) auditie heeft ontmoet. Ronald heeft zelfs al een naam: Bluesville.
Dit is de plaat (CD-eigenlijk) die het allemaal in een stroomversnelling brengt: Blue and Lonesome van the Rolling Stones uit 2016. Het is eerlijke plaat waarop vijf muzikanten in de zeventig gewoon doen wat ze leuk vinden: blues spelen.
Ron speelt op dat moment een jaar in Lakehouse Special. Dat is een bluesband uit de regio Hoorn. Grappig is dat een echtpaar samen de ritmesectie vormt: Dennis en ??. Ronald komt kijken naar een optreden, want hij wil contact leggen met René de Groot. De sologitarist.
Hij heeft in zijn jeugd veel gitaar gespeeld (klassiek !), maar de muziek wordt onderbroken door de atletiek. Met name de loopnummers (de marathon !) De jaren beginnen te tellen, sport wordt minder en hij keert terug naar de gitaar. Nu staat de muziek weer op nummer 1.
René en Ronald raken aan de praat onder het genot van menige alcoholische versnapering. Het is dan december 2016. Uiteraard gaat het gesprek over muziek. Vooral over de blues. En de CD Blue and Lonesome van de Rolling Stones inde CD Speler. Het is alsof de bliksem inslaat: Ronald herkent de sound uit zijn jeugd en weet zeker: dat is de weg die hij in wil slaan. René is ook door het dolle. En The Rolling Stones bewijzen dat er ook boven de 70 jaar nog leven in de brouwerij zit.
Al snel zijn R&R het eens over wat ze willen (en vooral wat niet). Het wordt de “oude” blues zoals de Engelse bands dat in het begin van de jaren ’60 speelden: The Rolling Stones, John Mayall’s Bluesbreakers, The Animals, Fleetwood Mac, The Yardbirds. We blijven ver weg van de moderne versie die Bluesrock heet en veel heftiger is met hardrock-achtige gillende solo’s.
Een zanger die we kennen wil het wel proberen met Bluesville. Hij ontwerpt meteen een poster. Zet zichzelf centraal. Wat geen probleem is, maar R&R blijken toch op een aantal punten met hem van mening te verschillen. Dus: helaas, Geen klik. Stug verder zoeken.
We zoeken op internet en Ronald vindt dit logo. ▼ Het hoort bij de bluesclub van B.B. King in Memphis, Tennessee. We gaan er gemakshalve maar van uit dat wijlen B.B. daar geen bezwaar tegen heeft. We hebben ook een versie in het wit gevonden die we mooi kunnen gebruiken voor visitekaartjes en posters. We denken namelijk graag vooruit. Nou ja, Ronald vooral.
Twee gitaristen zijn samen nog een band, maar een duo dat andere muzikanten zoekt. En dat is precies wat gebeurt. Ze zetten een oproep op een paar Facebookpagina’s waar muzikanten gelijkgestemden ontmoeten. Dat gaat niet echt hard. René kent een bassist die voorheen een muziekwinkel in Purmerend had. En die neemt dan weer zijn drummende oom mee. We spelen een keer om te kijken of het wat is. Gaat rommelig. Twee dagen later besluit de bassist het niet te doen. Hij heeft het te druk. En dan trekt de oom zich ook terug.
Dat is dus ook de blues. In een tweede ronde meldt een erg goede mondharmonicaspeler zich. De goede man is net vader geworden. Tijdens het spelen valt hij in slaap. Als blijkt dat hij in minstens nog drie bands speelt, is hij geen optie meer. Wij danken hem voor zijn komst en wensen hem nog veel vuile luiers en zoeken verder.
Het idee van een mondharmonica in de band laat ons niet los. Tenslotte was de bekende schrijver en zanger Little Walter ook een bespeler van dat instrument. Net als Mick Jagger. Van vriendin Linda “Low B” krijgen we de tip dat veteraan Henk graag een vaste band zou willen. Hij doet al jaren mee in jamsessies en is kind aan huis in een groot aantal café’s in Purmerend, de regio Waterland en verderop in het land. De mondharmonica is zijn specialiteit.
Terwijl we met Henk praten over de nieuwe band, gaat Ronald nog maar eens bellen met muzikanten die hij van vroeger kent. Bij de gemeente Alkmaar bestond een trio van collega’s dat jazzstandaards speelde. Jan was daar de drummer van en laat hij nu op zoek zijn naar een nieuwe band. Liefst blues…
De oproep voor muzikanten is intussen op Facebook blijven staan. Reageert er een jonge gitarist uit Zaandam. Hij is pas 22 jaar, maar hij wil graag bas gaan spelen. Zijn hart gaat uit naar de blues. Maar geen van zijn leeftijdgenoten vindt dat keigaaf. Integendeel. Of hij eens met ons zou mogen meespelen.
Wij besluiten in al onze wijsheid dat het een goed idee zou kunnen zijn. Blijkt die gast toch een partij muzikaal te zijn… Kortom, Rory neemt die plek in. We beginnen te oefenen. Ronald neemt bij gebrek aan beter de vocalen waar. Iedereen die hem wel eens heeft horen zingen, weet dat je daar geen hele avond naar kunt luisteren. Eigenlijk niet langer dan één nummer. Er moet dus een vocalist(e) komen.
Ooit, ergens jaren ’70, is Ronald als bassist een keer ingevallen bij de band Mascotte waar Jeannet zong. Hij heeft al die tijd (onregelmatig) contact gehouden met hun zangeres. Zij heeft een mooie carrière gemaakt met een aantal topbands in het land. Wellicht kent zij iemand die wil komen zingen. Ronald stuurt haar een e-mail met de opzet van de nieuwe band en tot onze grote verbazing (en vreugde) geeft zij aan er zelf wel zin in te hebben. Waarmee Bluesville is verzekerd van een geheel eigen vocale sound.
Met de komst van Jeannet, of Lady J. zoals ze door ons genoemd wordt, is Bluesville compleet en kunnen de repetities beginnen. Ronald heeft een bestand gemaakt met 30 nummers. De meeste daarvan zijn minder bekend. Of zelfs compleet onbekend. We doen dat omdat we geloven dat er voldoende bands zijn die de bekende classics spelen. Terwijl er zo veel meer moois is. Vrijwel alle songs zijn voor 1960 geschreven. Behalve nummer 9 hebben alle nummers het gehaald. En 5 daarvan spelen we anno 2025 nog steeds.
Elke 14 dagen oefenen we in P3 in Purmerend. Die hebben een flink aantal oefenruimtes en het ligt centraal ten opzichte van de woonplaats van de diverse leden. En het is ook wel leuk om contact te hebben met andere bands die daar oefenen. We starten op 14 juli 2017. Door de zomerwarmte wanen wij ons direct ergens in de moerassen van de Mississippi. Logisch, want het luchtverversingssysteem heeft de geest gegeven.
De oefenruimtes zijn ingericht volgens het principe “blind paard, geen schade”. Vrijwel alle gitaarversterkers missen een knopje of drie, drumpedalen vallen van ellende uit elkaar en microfoons zien er uit dat daar meer bacteriën wonen dan in de gemiddelde WC-pot. En toch, of juist daarom, is het wel erg gezellig.
In september 2017 begint P3 met een nieuwigheid: het Muziekcafé. Dat wordt elke laatste vrijdag van de maand gehouden. Het is een logisch vervolg op de popschool. Jonge muzikanten krijgen de kans om op een echt podium te staan, met een complete licht- en geluidsinstallatie en te worden begeleid door een (semi-)professionele groep muzikanten. In het “voorprogramma” een singer/songwriter (m/v) en de avond wordt afgesloten met een hoofdact. Vaak ook een relatief nieuwe band uit de omgeving.
Hondsbrutaal als we zijn, vragen wij of wij niet twee nummers kunnen spelen op 19 oktober 2017. Dat kan. We spelen die avond Spoonful en Hate to see you go. En in alle bescheidenheid gezegd: het ging niet eens echt slecht. Zeker niet als je bedenkt dat we een keer of vijf hebben geoefend. Twee maanden later al krijgen we het verzoek om als hoofdact in te vallen. De band die gepland is, is uit elkaar. Wellicht wil Bluesville? Ja, natuurlijk. Al spelen we nog 9 nummers. Dat is net genoeg
De huisband begint met haar soundcheck rond 19:30 uur. En prompt krijgen ze ruzie over werkelijk alles. Wij kijken dat met een soort gepaste verbazing aan. Wij kunnen nog iets van 5 minuten soundchecken. Is genoeg.
Het levert in ieder geval een serie erg mooie foto’s op van Ron Koffeman. Die man weet precies de artiest te vinden in waar het om gaat. Petje af.
De door Ron gemaakte foto’s zijn zo fraai dat we niet konden kiezen. Daarom staan ze allemaal op onze fotopagina. Daar staat ook het email adres van Ron. Mocht je zelf nog wat plaatjes willen laten schieten.
Grappig toeval: Ronald wordt gevraagd om, samen met Marcella van de P3 Huisband, het nummer Hard To Handle te zingen op 14 december (in de stevige versie van de Black Crows). Waardoor hij eigenlijk in zijn eigen voorprogramma staat. Het is niet alleen stevig, maar ook veel te snel. De tekst komt er niet goed uit,
Er zijnen e eigen foto’s, dus knutselt Ronald een eerste ontwerp voor een poster in elkaar. ▲ Nou, daarop wordt buitengewoon enthousiast gereageerd. Niet dus. Maar ach…. gewoon doorgaan zei Barry Stevens ook toen al.
Ronald gaat gewoon door met knutselen. Al is het maar om het maken van dergelijke collage’s een beetje onder de knie te krijgen. De tweede poging wordt al minder negatief ontvangen.
We hebben ook nog tijd om gezellig met elkaar naar de opnamen van de Top 2000 a GoGo te gaan ▲ René maakte de foto en staat er zelf niet op.
2018:
En dan begint 2018. Door het geslaagde optreden in P3 gaan we met een goed gevoel gaan we het nieuwe jaar in. Dat mag ook wel, want eind december was Wendy van Café ’t Sluisje in Zaandam op het idee gekomen om So What? weer te vragen voor een optreden. Die hebben met hun nieuwe bassist ongeveer 14 nummers. Wendy vraagt Ronald om raad. Hij oppert dat Bluesville de andere helft wel kan volspelen.
Gaat best goed. Wel blijkt dat So What? veel harder speelt dan wij. Vinden wij niet erg. Sterker nog: we besluiten dat zo te houden. Dat wordt ons USP (Unique Selling Point). We spelen relatief zacht voor een 6-persoons formatie. Alle foto’s staan op de fotopagina.
Duidelijk is dat je met 14 nummers geen avondvullend optreden kunt verzorgen. Het dubbele komt eerder in de buurt. Om een beetje druk op de ketel te houden plannen we een serie optredens. Eerst bij Kees in Het Wapen van Middelie. We hebben nog ruim 3 maanden. Maar dan is februari te kort, maart te grieperig en april te vol met van alles. Toch lukt het om twee volledige sets te spelen.
De foto’s uit december zijn perfect voor het maken van een nieuwe poster. ▲ Kunnen we gebruiken voor diverse doeleinden, vooral op Facebook. En de foto’s komen weer terug op losse posters.
Op het podium gaan staan zien we niet zitten. We gaan er dus voor staan. Lekker op de grond. Jan heeft zijn eigen grondzeil mee, speciaal voor drummers. Dan schuift de bassdrum niet weg. Is ook erg handig bij het afbakenen van zijn territorium. Hoeft hij niet tegen zijn eigen drumstel te plassen.
We maken van de gelegenheid gebruik om vooraf een fotoshoot te doen. Ron te Schegget maakt een hele serie waarvan we dit de mooiste twee vinden.
De volgende stop is IJmuiden ▼ Café Oud IJmuiden wil graag live-muziek hebben. Goed plan, alleen zijn ze vergeten het benodigde publiek op te trommelen. Bovendien speelt in een grote zaal een paar straten verderop een bekende band. Hooguit 14 mensen weten we aan ons te binden, waarvan er 6 min of meer permanent in het rookhok verblijven. Jammer.
We gaan opzetten. Er is niet veel ruimte en dan moet de lichtset ook nog ergens staan. We moeten duidelijk nog oefenen met het snel opstellen van deze set. Grootste obstakel is het drumstel. Dat neemt gewoon de helft van de beschikbare ruimte in beslag. Vindt Jan geen enkel bezwaar.
Een leuk stukje in de lokale krant… Goed gedaan, Jan. Helaas lezen de lokale muziekliefhebbers een andere krant. Of helemaal niet.
Drie weken later zijn we te gast bij Arie van Café Welgelegen ▼ in Broek op Langedijk. De kenners van chips weten dan genoeg: deze kroeg ligt direct tegenover de fabriek van Lay’s (beter bekend als Smith’s Chips). Eigenlijk best apart: we zijn nog geen jaar bezig en spelen al avondvullend. En het gaat gewoon lekker. Ronald heeft er inmiddels een sport van gemaakt voor elk optreden een andere, unieke poster te ontwerpen. Dat is tot op de dag van vandaag zo gebleven.
Het is natuurlijk onzin om na drie optredens te praten over een welverdiende rust. Maar het is wel goed om even de tijd te nemen om hier en daar een puntje op de i te zetten. Meerdere puntjes eigenlijk. Gewoon alles opnieuw luisteren en instuderen.
Jeannet heeft het geregeld: we spelen voor het eerst tijdens Alkmaar Blues en nog wel in Bruintje, één van de toonaangevende bruine kroegen van Alkmaar ▲. Voor Ronald helemaal bijzonder: hij kwam in 1973 voor het eerst als dorstige tiener in Bruintje en mag daar 45 jaar later spelen.
Ronald heeft voor het café ook een paar rechtopstaande posters gemaakt die buitengewoon fraai uitkomen in de vitrine bij de WC. René kan op zijn werk eindeloos veel A3 posters printen. Niemand die dat daar merkt in het grote geheel.
Brenda’s is een erg gezellige kroeg op Koemarkt in Purmerend. Elke tweede zondagmiddag van de maand heeft zij een band. We hebben inmiddels voldoende nummers om de beschikbare tijd te vullen. Daarmee komt de beloofde jamsessie te vervallen. Hė, das nou jammer...
We mogen terugkomen in Café Welgelegen ▲ . Dat is een zaak met veel historie. Het bestaat al een jaar of 100. Ooit stond het aan de smalle weg naar Heerhugowaard. Alles eromheen is veranderd, Welgelegen niet. Vele bekende bands hebben er gespeeld. Nu staan wij er voor de 2e maal in 6 maanden.
We kijken terug op een eerste jaar dat eigenlijk boven verwachting verlopen is. We hebben 8 keer gespeeld, de meeste zalen willen ons terug en er is nog steeds vraag van andere zaaleigenaren. We zien daarom 2019 met vertrouwen tegemoet. We gokken op 12 keer spelen. Ronald komt op het idee om een Kerstkaart te maken en die bij de HEMA te laten drukken. Er worden er 20 verstuurd.
We spelen met het idee om een roll-up te laten maken ▲ Doen we uiteindelijk niet omdat we liever wachten op betere foto’s. Gelukkig maar, met al die wisselingen… afijn, laten we niet op het verhaal vooruit lopen.
2019 :
De Kerstkaart heeft direct succes. Bettina van ’t Anker in Andijk belt en ze wil ons graag hebben op de nieuwjaarsborrel. We hebben er zin in en zijn in een feeststemming. Het loopt allemaal net iets anders. Bettina heeft besloten te hebben om de zaak op te doeken. Vijftig man (m/v) publiek is niet slecht voor een eerste keer. Helaas ook direct de laatste in deze zaak in Andijk.
Bassist Remco van de Huisband heeft een andere baan en moet per direct stoppen. Ronald wordt gevraagd of hij tijdelijk wil invallen. Dat kan wel, denkt hij. Zoveel tijd kan dat niet kosten. Dus wel. Voor even wil hij het aanzien. Als men intussen maar doorgaat met het zoeken van een definitieve bassist.
Nog een nieuwe zaak: Bij de Wester. Zaak wordt gerund door Ron Wester. Hij heeft de hele zaak verbouwd met een podium achterin dat uitkijkt op een blinde muur. Om de rest van de zaak te laten meegenieten hangen er boxen. Helaas compleet met een erg slechte technicus die de helft van de tijd buiten staat te blowen. Jeannet krijgt ruzie met hem. Slechts haar professionele instelling voorkomt een voortijdig vertrek.
Dan laat Rory een bom ploffen: hij stopt er mee. Hij wil weer gitaar gaan spelen en heeft al geoefend met een paar gasten om iets in de richting van de Allman-brothers te gaan doen. Hij wil nog wel het volgende optreden spelen. Dat dan weer wel.
Tijd om weer te kijken in Ronald’s Rolodex. Daar staat Bettine. Zij speelt al een tijdje bas. Op deze foto speelt zij in Café Jinx in Zaandam. Geloof in toeval of doe het niet, maar die zaak wordt gerund door de moeder van Rory. Ronald ziet het wel zitten om Bett er bij te hebben. Zijzelf is nog lang niet overtuigd. Uiteindelijk wil ze het wel proberen. Samen met drummer Jan en gitarist Ronald wordt de hele zomer van 2019 doorgewerkt om Bettine in te werken.
Het gaat zo lekker met Bett in de band, dat het wel duidelijk is dat dit ⬆︎ het laatste optreden van Rory met Bluesville is. Bett is al zo ver ingewerkt dat ze de derde set mee kan spelen. En ja, hoe gaan die dingen dan? Jeannet heeft een mooie tekst gemaakt op een bestaand nummer, Ronald heeft een collage in elkaar geflanst, bedanken, knuffels, zoenen. En dat was het laatste wat we van Rory hoorden of zagen. Maar, zeg nooit nooit, natuurlijk.
Dat is de collage die is gemaakt. In het midden op het gele briefje staat de tekst die Jeannet heeft gemaakt van ‘Rory’s blues’.
Bett speelt op een Ibanez Egodyne bas. Niks mis mee, maar ja echt blues is het ook niet. Dan weet Ronald voor haar een goede bas. Vol vertrouwen bestelt hij hem alvast: het wordt een Gibson EB2019. Een erg goede bas die onder de vaardige handen van Bett echt gaat knorren. Zeker met nylon snaren van La Bella (Deep Talkin’ Bass).
Normaal speelt de Huisband van P3 in…. P3. De naam verklapt dat al een beetje. Voor één keer wijken ze van dit principe af. Ze openen een muziekfestival op 5 mei 2019 op de Koemarkt in Purmerend. Erg veel lovende reacties.
Door alle beslommeringen binnen Bluesville bedankt Ronald voor de Huisband van P3. Dat was toch al meer inspanning geworden dan ooit de bedoeling was. In Sergio vindt men een meer dan gelijkwaardige vervanger. De mooie MusicMan Stingray Sequoia Gold 5-bass gaat op Marktplaats. Ronald is klaar met bassen. Weet hij zeker. Ja, toch?
Erg mooi pand: voormalig pakhuis in Amsterdam. Recht aan het IJ. We staan keurig voor het bedrijfslogo opgesteld. Lekker dicht bij het koud buffet en de bar. De plek waar elke muzikant zich thuis voelt. We vinden de achterwand erg mooi. Tot we horen wat die kost. Meer foto’s op de fotopagina.
Het ging lekker. Ja, foutjes hier en daar. Maar zoals elke muzikant weet: dat horen alleen de bandleden. We moeten duidelijk nog op elkaar ingespeeld raken. Dit is tenslotte onze eerste keer samen. Het kan alleen maar beter worden door veel, heel veel te spelen.
De week daarop de echte vuurdoop. De tweede keer in Bruintje tijdens het Bluesfestival van Alkmaar. Dat gaat prima. We spelen lekker. Ronald staat links, dan het pad naar de WC en rechts de rest van de band Ach.. heb je als gitarist nog wat aanspraak.
Daar staan we dan met ons 6-zen. Jan heeft zichzelf getrakteerd op een originele Ludwig drumstel uit de jaren ’60. Klinkt uitermate imposant. Zo maken ze ze niet meer. Ze zouden ook niet meer te betalen zijn, zoveel uren gaan er in zitten om zo iets moois in elkaar te zetten.
We maken ons op voor het volgende optreden. Dit keer in Sint-Pancras. Heeft Jan geregeld. Het heet sportcafé omdat het vastzit aan de tennishal. Beetje oneerbiedig zou je kunnen zeggen dat het de kantine is. Maar daar doe je het sportcafé onrecht mee aan.
En inderdaad: in het Sportcafé De Oostwal in Sint Pancras begint de Bokkentocht. Om 15:00 uur is het flink vol. Om 17:00 uur weer vrijwel leeg. Dan gaat iedereen naar de volgende kroeg. Was gezellig, maar de organisatie kan even beter. Tip: begin gewoon in alle deelnemende zaken om 15:00 uur. Dat is er gedurende de hele middag publiek in elke zaak. Het bokbier was trouwens erg best.
Er is een podium en dat is gevuld met drumstel. Is leuk voor een duo met de kermis, maar een 6-persoons bluesband ga je er niet kwijtraken. Maar ja, ook in dit geval vindt Jan het allemaal prima. Henk had ook nog een plaatsje weten te bemachtigen.
De eigenaar heeft zich getrakteerd op een automatisch lichtsysteem, dat werkt… vooral op onze zenuwen. Al dat geknipper. Ook van deze bijeenkomst staat een aantal fraaie plaatjes in het fotoalbum.
Op vrijdag 1 november 2019 spelen we als supportact van de Leif De Leeuw Band die een complete set van alleen maar Allman Brothers nummers spelen. Ze hebben er zelfs 2 drummers voor. Zeer gave ervaring.
Nog een voordeel: we houden er weer schitterende foto’s aan over die we weer kunnen gebruiken op posters en zo. Het zou natuurlijk wel fijn zijn als het lukt de band nu stabiel te houden. Anders blijf je nieuwe foto’s maken.
De volgende halte is die bij Brenda’s aan de Koemarkt in Purmerend. Altijd gezellig. Het was lekker vol en druk. Iedereen tevreden. We beginnen het tamelijk leuk te vinden om ze regelmatig te spelen. En we hebben zelf het gevoel dat we er ook steeds beter in worden.
Ook dit jaar weer een Kerstkaart. Om het persoonlijker te maken zet iedereen een handtekening. Dit jaar sturen we er 40. Jan en Bett maken er wat moois van ⬆︎ .
Zo aan het eind van het jaar maken we de balans op. Ondanks de personeelswisseling hebben we in 2019 net zo vaak gespeeld als in 2018. We zien 2020 met vol vertrouwen tegemoet.
2020:
Gewoon doorgaan waar we gebleven zijn. Voor het eerst spelen we bij Rens in de Verwachting in Assendelft. Gaat ook weer lekker. we hebben het gevoel de hele wereld aan te kunnen. Klinkt overmoedig. Maar zo gaat dat als je in de flow zit.
Het is gezellig bij de Verwachting. Dit keer staat Henk in de loop naar de WC. Af en toe een beetje ruimte voor mensen met hoge nood. Vaak midden in een solo.
Tanja van De Schot wil ons ook graag een kans geven. We spreken af om daar op 1 februari te gaan spelen. Dat gaat helaas niet lukken. Tanja kijkt nog eens eens goed in haar agenda en blijkt dan zelf op wintersport te zijn. We verplaatsen het optreden naar 17 april 2020. Dat hadden we beter niet kunnen doen..
We zijn superblij om te mogen spelen bij Annebel van SWAF in Hoorn. Hadden posters in zes kleuren gemaakt en stonden al klaar om eens lekker illegaal te gaan plakken (dat was lang geleden). Dat avontuur gaat ook niet door. Eigenlijk gaat niets door.
Het volgende geplande optreden is eigenlijk ook een soort van afscheid. De sluiting van Café Welgelegen is aanstaande en Bluesville is de laatste band die er mag spelen. We regelen een aantal muzikanten die er ook hebben gespeeld om af te sluiten met een mooie jamsessie. Valt volledig in het water.
Om de moed er in te houden sturen we een kaart naar alle zalen waar we gespeeld hebben en die waarvan we dachten er te kunnen gaan spelen. Flink aantal reacties. Wordt duidelijk op prijs gesteld.
En als je denkt alles gehad te hebben, dan zegt Jan dat ie er geen zin meer in heeft…
Helemaal onverwacht komt het bericht dat onze Jan per direct stopt. Of het te maken heeft met Covid? Denken we niet. Jan wil graag muziek maken met een “swing” er in, terwijl wij bij Bluesville steeds meer de nadruk leggen op strak spelen. Ronald duikt maar weer eens in zijn Rolodex.
Via via krijgen we drie drummers in beeld. Daarvan haakt er eentje af omdat hij zich niet kan verenigen met de toon van bepaalde Facebookberichten (blijkbaar zijn wij niet empatisch genoeg). Nummer twee heeft het te druk met werk, waarvan wij dan zeggen dat je dat ook van tevoren had kunnen bedenken. Blijft nummer drie over. Dat is Michel Meijer ▲ die de nieuwe drummer wordt. Of hij nu wil of niet. Hij is warm aanbevolen door Rob van Oosten van P3, wat hem zeker een flink aantal pluspunten oplevert.
Het debuut van Michel zou in Bruintje zijn tijdens Alkmaar Blues. Gaat dus ook niet door. Ach, we zijn natuurlijk maar een gewoon bluesbandje. De gevolgen voor diegenen die er van moeten leven zijn natuurlijk aanzienlijk zwaarder.
Dat zat er natuurlijk aan te komen: niet alle horecazaken kunnen het nog langer bolwerken ▲ en ▼ . Een aantal ondernemers sluit voordat de schulden zo hoog oplopen dat er geen licht meer schijnt na deze duistere periode.
We houden de moed er in. We kunnen ook veel niet anders. Blijven oefenen is het enige. Dat we er helemaal klaar voor zijn als het weer kan. René werkt bij een bedrijf dat is aangewezen als “economische spil”. Dat wil zeggen dat er 24/7 moet worden doorgewerkt. Vanwege het hoge ziekteverzuim binnen het bedrijf werken ze 12 op en af. Bij oefenavonden speelt Ronald als enige gitaar. Klinkt niet echt lekker, maar je moet toch wat.
2021
Het nieuwe jaar begint op dezelfde manier als het oude eindigde: met helemaal niets om naar uit te kijken. Integendeel: er komt een avondklok. We oefenen wel gewoon door, maar wel een paar uur vroeger. Alleen ontbreekt er steeds iemand: gitarist René kan vanwege zijn werk niet bij het oefenen zijn. Tot overmaat van ramp ontwikkelt hij een vreemde allergie aan zijn vingers dat hem onmogelijk maakt om nog gitaar te spelen.
Bettine heeft een oefenruimte gevonden in Ursem. We kunnen daar terecht, ondanks de Coronabeperkingen. Uitbaters Egbert en Gina hebben zo hun eigen opvattingen over de lockdown. Wij zijn dolblij dat we gewoon door kunnen gaan met muziek maken.
Erg lastig parket. René kan niet aangeven wanneer hij weer in staat is om gitaar te spelen. Uiteindelijk besluit “de band” dat onze wegen zich zullen scheiden. En dus moeten we weer op zoek naar een nieuw bandlid. Dit keer weet Egbert (de chef van onze oefenruimte) een steengoede gitarist. Dat blijkt Wim Molenaar uit Alkmaar te zijn. Speelt al vanaf het begin van de jaren ’80 in The Bullets. Maar ook voor de lol met Jan, onze voormalige drummer. Kleine wereld.
We denken: het zal ons toch niet weer gebeuren dat we geen leuke foto’s hebben. Dus gaan we op een zondagmiddag in mei naar een bekende plek in Alkmaar: De Molen van Piet en de vlakbij gelegen Kneppelbrug.
Henk verdwijnt zowat in het struikgewas, maar het resultaat is leuk genoeg. We danken Moos, een vriendin van Bettine, voor de moeite die zij heeft genomen om deze foto’s te maken. Het resultaat is boven verwachting omdat zij geen opleiding noch ervaring heeft in de fotografie.
Met afstand vinden we deze het leukste ⬇︎. Het had die dag werkelijk belachelijk heftig geregend. Straten, tunnels en kelders liepen vol. Alkmaar bleek zowat het middelpunt te zijn van deze zondvloed. Gaat daarna het zonnetje lekker schijnen. En zo stonden wij er kleurig op.
Wim oefent zich een slag in de rondte en we kunnen aan de slag voor ons eerste optreden in het jaar ▼ Dit keer zijn er ruim voldoende foto’s gemaakt van het optreden in Zeewolde. Die staan allemaal op de fotopagina.
Wij zijn er klaar voor. We staan in een tent op een wankel podium. Maar goed, we staan weer op een podium. Dus niemand klaagt. Zeker niet als de eigenaar ons eerder naar huis stuurt als hij ook nog een film wil vertonen in de open lucht. Wederom klagen we niet. Nou niet, wel over de gehuurde aanhanger waarvan alle verlichting dienst weigert.
We hadden goede hoop dat op 25 september het Alkmaar Bluesfestival door zou kunnen gaan, maar helaas… De beperkingen zijn nog niet zo versoepeld dat we al weer aan de bak kunnen. Houdt het dan nooit op?
Op 28 september 2021 sluit Bluesville zich aan bij boekingsbureau TwoTone. Eigenaar Cees Commandeur zegt eerlijk dat er weinig vraag is naar bluesbands, maar goed, als er geen aanbod is…
Tot op heden niets van gehoord. Krijgt Cees toch gelijk. Intussen is er toch wat beweging op te merken. De regels worden versoepeld. Op zondagmiddag mogen café’s nu tot 17:00 uur open blijven. Wij staan zondagmiddag 18 december 2021 in Proeflokaal HOP in Heiloo. Beetje vreemde omstandigheden, want er staan giga TV-schermen. Het is de laatste Formule 1 race van het seizoen en Max Verstappen heeft nog een kleine kans om Wereldkampioen te worden. En dat gebeurt… De verplichte eindtijd wordt dan ook ruim overschreden.
2022 :
En dan bereikt ons op 18 januari het ongelofelijke nieuws dat Rob van Oosten plotseling is overleden. Hij was de drijvende kracht achter een aantal projecten binnen P3 en dan met name het Muziekcafé en de Huisband plus de Waterlandse Popprijs. Ook was hij degene die Bluesville een bijzonder warm hart toedroeg en zo mede verantwoordelijk was voor de snelle start van de band.
Egbert en Gina `(van de Oefenuimte) stellen hun grotere ruime beneden beschikbaar voor een feest van de Harley Davidson Club van Noord-Holland Noord. Gaaf feest. Onze muziek wordt op prijs gesteld. Ook leuk: de vrouw van de voorzitter kent haar historie. Ze heeft nog nooit een HH-combo in het echt gezien met van die mooie verlichting.
Bij alle feestvreugde is er één zware tegenvaller. Bettine krijgt een enorme kramp in de vingers van haar rechterhand. Ze staat duidelijk de pijn te verbijten en weet haar tranen amper binnen te houden. Ze direct daarna naar de dokter en die is onverbiddelijk. Stoppen met bassen en wel nu. Ze vindt het vreselijk, maar stelt haar plek per direct ter beschikking.
We zwaaien haar uit op onze Facebook-pagina. Geren cadeau’s of zo. Dat wil ze niet.Wij ook niet, want ze heeft al genoeg gekost. Ha ha ha. Grapje van uw redacteur. Niet zo’n hele beste. Afijn, Er wordt weer driftig geknutseld aan de foto’s die we in Alkmaar hebben gemaakt. Er zijn er twee waar Bettine aan de zijkant staat en met niet al te veel moeite van af geknipt kan worden.
Ik stel voor om maar weer de bas ter hand te pakken, want ik ken alle nummers, weet de stopjes en zo en ach, ik zal het toch niet verleerd zijn? Nou, dat valt vies tegen. De rest gaat akkoord. Jeannet vraagt of ik het erg graag wil. Nee, maar er staan twee optredens voor de deur. Afzeggen is ook niks.
Twee maanden de tijd voor dertig nummers. Dat zou moeten lukken. En dus oefent Ronald thuis zich ook een slag in de rondte. Omdat hij last heeft van zijn knie brengt hij het optreden zittend door. Weet je, drummers zitten ook en daar hoor je niemand over.
Het gaat verbazend lekker in De Melterij. Eigenaar tevreden. Haar vader verzorgt de programmering en ook hij roept ” doen we binnenkort weer”. Daar is het wachten dus nog steeds op.
Ook dit optreden in De Pilaren stond al een tijdlang vast. Met goede moed spelen we onze nummers. Een aantal oude bekenden komt langs en we krijgen schouderklopjes, veren in de bips enzovoorts. Programmeur Rens is niet tevreden laat hij na afloop (per mail) weten. We zijn niet goed genoeg. Met terugwerkende kracht heeft hij gewoon gelijk. De band mist duidelijk een tweede gitarist.
Bijna drie maanden later staan we weer in Bruintje. We hebben dan veel meer kunnen oefenen in de huidige bezetting en het klinkt gewoon een stuk strakker. Nog steeds niet wat we eigenlijk willen, maar ja. Ronald zegt toe om maar weer eens in zijn bestandenboekje te zoeken. Wellicht lopen er nog enthousiaste muzikanten los rond. Dat blijkt echt niet mee te vallen.
2023:
Henk frequenteert Biercafé De Bonte Koe met enige regelmaat. Hij weet de eigenaar Huib zo ver te krijgen dat hij weer eens livemuziek programmeert. En dan natuurlijk met Bluesville als de kers met de taart.
Volgende halte is Cultureel Eetcafé Camille in Beverwijk. Eigenaresse José en zangeres Jeannet blijken elkaar al een hele tijd te kennen. Bijzondere eis: we moeten spelen tot 17:45 uur en dan de boel binnen 15 minuten opgeruimd hebben. Want dan is het etenstijd. Dat lukt prima, omdat we het minimum aan spullen mee hebben.
Ronald heeft de laatste optredens zittend gespeeld. Na afloop van het optreden bij Camille kan hij bijna niet meer lopen. Zijn knie laat hem volledig in de steek. Hij gaat maar weer eens langs bij de Orthopeed. Die is het volledig met hem eens en er wordt met spoed een knie-operatie ingepland. De operatie verloopt prima, maar helaas gooit een bacteriëleinfectie roet in het eten. Ronald mag langer in het ziekenhuis blijven.
Bij thuiskomst blijkt de knie er toch iets anders uit te zien dan voor de operatie. Er begint een revalidatieperiode. Ronald doet zijn uiterste best om weer “op de been” te zijn als we in Bruintje moeten spelen in september.
Ronald heeft zichzelf tijdens zijn revalidatie ook leren spelen op dit instrument: een Electric Upright Bass van het Merk NS Design. Bedacht in de USA en gebouwd in Tsjechië. Het is ook een beetje een bijzondere, want het is een 5-snaar. Net als de basgitaren van Ronald.
Het lukt om op tijd klaar te zijn. We denken: we hoeven geen lampen mee te nemen want die hebben ze in Bruintje ook wel hangen. Dat klopt ook wel, maar we staan de hele avond in een stemmig blauw te spelen.
Op zondagmiddag 1 oktober 2023 zijn we te gast in een grote feesttent op de Koemarkt in Purmerend. Biercafé De Bontekoe heeft het jaarlijkse Bokbierfestijn. Dit keer ook met wijn.
We staan op een keurig podium. Er staat ook een PA, maar dat kunnen we niet gebruiken. Het was gekeerd voor de zaterdagavond. De verhuurder vraagt een forse vergoeding om het ook op zondag te mogen gebruiken. Wij komen met ons eigen grote setje. Hard zat. En we hebben Dirk-Jan van Hulsen aan de knoppen.
Frontaal gezien is het natuurlijk een erg fraai gezicht. We hebben voldoende ruimte om een paar voorzichtige danspasjes uit t proberen. Niemand die het ziet. Het is schitterend weer. Huib van De Bonte Koe heeft het complete meubilair naar buiten laten verplaatsen. Nee, niet alles. De band staat nog binnen voor het personeel te spelen.
We zijn al eerder uitgenodigd door Bertwin Bijleveld van Radio Eemland1, maar de operatie van Ronald vertraagt alles met zo’n zes maanden. Op 31 oktober 2023 is het dan zo ver en spelen we live van 21:00 tot 22:00 uur in het Bluesprogramma op de maandagavond.
De uitzending was supergaaf, zegt iedereen. We krijgen ook een opname van de de show. Die blijkt niet heel erg mee te vallen. De drums zijn te zacht en er zijn meer dingen die we graag achteraf hadden willen bijsturen. Niet aanpassen, want dat is valsspelen, maar remixen. Dat kan helaas niet. Radio Eemland1 heeft alleen een stereobestand.
Jacco, een bandmaatje van Ronald uit Silver, heeft tegenwoordig een huisstudio. Hij haalt de opname door een aantal apparaten waardoor die wat minder digitaal gaat klinken. Als we weer kunnen spelen bij Radio Eemland1, dan regelen wij zelf een 16-sporen opname-apparaat.
Tijdens het optreden worden met twee camera’s opnames gemaakt. Enige tijd later krijgen we een mooie documentaire opgestuurd. Die staat op YouTube en wordt daar goed bekeken.
Wim heeft erg lang in The Bullits gespeeld (meer hierover op de persoonlijke pagina van Wim). Nadat bassist Fred Goedhart overleed, werd besloten nog een laatste keer op te treden. Bijzonder was dat zijn kleinzoon zijn plek in nam waarbij hij speelde op grootvaders bas.
Intussen gonst het in Purmerend al van de geruchten: er komt een Bluesfestival. Dat de krant daarbij een oude foto van ons gebruikt uit 2017 mag de pret niet drukken. Ronald regelt dat het Dagblad Waterland een interview met Henk heeft. Ook komt een goede fotograaf mee. Henk is duidelijk overdonderd als hij dit hoort: “Ik heb toch niks te vertellen?”. Nou, dat valt reuze mee, want hij krijgt een hele pagina.
Het optreden van begin 2023 heeft Huub van De Bonte Koe op een idee gebracht. Is het een goed idee om met meerdere café’s rond de Koemarkt een Bluesfestival te organiseren? Zo gezegd, zo gedaan…. Nou nee, het was niet zo gedaan, maar uiteindelijk vonden de dames en heren uitbaters elkaar.
Nog een grote verrassing. Henk is jarig en krijgt van de band een schitterend cadeau: een digitaal draadloos systeem om zijn mondharmonicamicrofoon (mooi woord voor Scrabble) te verbinden met zijn versterker. Hij is voor de tweede maal in korte tijd volkomen sprakeloos.
Wim had een VOX AC-30 gitaarcombo. Prachtig ding, maar loodzwaar. Via Marktplaats werd een liefhebber gevonden die hem in een studio gaat gebruiken. Prima oplossing, want dan hoef je er niet mee te sjouwen. De opbrengst van de VOX is dusdanig dat Wim kan bieden op een Gibson Studio uit 2010. Bijzonder aan deze gitaar is dat hij P90 elementen heeft. Die zijn ideaal voor de blues. Ronald geeft de gitaar een servicebeurt en daarna is die niet van nieuw te onderscheiden. De gitaar, dus….
Ronald met zijn staande bas, Michel op zijn verhoging en Henk en Wim die goed met elkaar communiceren door middel van oogcontact.
Het is gezellig druk. Zo ziet dat er vanaf het podium uit. Voor deze keer hebben we een ander ontwerp qua podium waardoor Michel hoger komt te zitten en daarmee voor het eerste zichtbaar is.
Tijdens het optreden in Biercafé De Bonte Koe maakt de voltallige band kennis met Allard. Hij is door Ronald benaderd nadat hij een oproep had geplaatst voor een bluesband. Een aantal gesprekken later volgde er een kennismaking met Wil, Michel en Ronald. Unaniem werd Allard voorgedragen voor de functie van 2e gitarist. Dat is geen 2e viool, maar een tweede meneer die gitaar speelt. Allard wil zelf trouwens ook erg graag. Dat is mooi meegenomen.
Allard Schaap komt uit Groningen. Daar kan hij verder ook niets aan doen. Samen met zijn tweelingbroer speelde hij daar in diverse bands. Kijk eens op zijn eigen pagina om meer over hem te lezen.
We vragen Ron ter Schegget om een mooie serie foto’s te maken. Het maakt natuurlijk giga veel verschil of een foto wordt gemaakt door een echte fotograaf of een bezoeker met een mobieltje. De mooiste foto’s staan op de fotopagina. De foto’s gebruiken we ook voor onze digitale Kerstkaart.
2024:
Iemand uit de Purmerendse kennissenkring verveelt zich een beetje en gaat aan de slag met onze bandfoto. Beetje jammer is dat we nog geen foto hebben met Allard er bij. Het gebaar wordt erg op prijs gesteld.
Even geen optredens. Met name Ronald en Wim zijn druk bezig om het hele repertoire met Allard door te nemen. Vrijwel alle nummers gaan op de schop. Wim heeft natuurlijk een flinke tijd alleen gitaar gespeeld en is gewend alle gaatjes op te vullen. Allard speelt ook prima solo’s, dus ook die worden verdeeld. En beide gitaarpartijen moeten worden van elkaar gescheiden om te voorkomen dat ze beide hetzelfde akkoord op dezelfde hoogte staan te spelen.
Intussen heeft Ronald een verrassing voor Wim. De favorite gitaar van Wim is een rode Fender Stratocaster. Die heeft één grote beperking (de gitaar, niet Wim) en dat is dat hij enorm gevoelig is voor brom. Die wordt veroorzaakt door externe storingsbronnen als matige kabels, een buizenversterker of een forse trafo. Of alledrie tegelijk. Ronald heeft een slagplaat “geregeld” met daarin “Noiseless pick-ups”. Origineel Fender. Vervangen van de ene door de andere slagplaat is dan ook een makkie. En wat een enorm verschil.
Ronald is door het dolle heen als hij een prachtige bas ziet. Uiteraard is het een G&L uit de USA. Hij wil geen ander merk meer. De bas is een M2500. Dat is een relatief nieuw model van G&L dat nooit de populariteit van de L2500 heeft weten te bereiken. Klein detail is dat de bas te koop staat in Duisburg. Maar dat ligt op gelijke hoogte als Venlo en de benzine eis daar een stuk goedkoper, dus…
Allard heeft een mooie versterker te koop gezien. Het is een buizenversterker van Hughes & Kettner, een Duits bedrijf dat al veel ervaring heeft met het bouwen van versterkers, speakerkasten en combo’s. Allard koopt de Tube-version van een serie combo’s die zijn gebouwd vanwege het 25-jarig bestaan van het merk. Het is een 25 watt versterker. Maar omdat het buizen zijn is dat dus gewoon loeihard.
Het is een buitengewoon goed klinkend combo. Het is een “gesloten” systeem. Dat wil zeggen: een dichte achterkant. Dat bevordert de weergave van lage tonen, maar het geheel levert minder geluidsdruk op dan wanneer de achterkant open is. Maar erg veel lawaai is toch niet ons ding, dus dat zal ons een zorg zijn.
Het feest is bij Ronald is (bijna) compleet als hij ook een basset kan aanschaffen. Hij heeft een flink aantal niet gebruikte instrumenten via Marktplaats kunnen verkopen. Dat leverde genoeg op om een set van GRBass te scoren. Klinkt geweldig, deze set. Maar ook: de boxen wegen niks: net 7 kg per stuk. Kijk, daar wordt de ouder wordende bassist vrolijk van.
Omdat we geen leuke groepsfoto hebben en Ron ter Schegget even tijd heeft besluiten we een foto te maken in de gang van P3. Het gordijn hing al. De bank stond in een hoek. Binnen een kwartier staan we op de gevoelige plaat. Niet spectaculair, maar bij gebrek aan beter zijn we tevreden.
Even niet optreden om Allard de kans te geven om de nummers onder de knie te krijgen. En dat blijkt niet mee te vallen. Speel je er vijf dan gaat het nog, bij toen wordt het lastig en bij vijftien begin je nummers door elkaar te halen. Hebben we allemaal meegemaakt. Komt goed.
Vooraf hadden we al bedenkingen om op 4 mei te gaan spelen. Maar ach… volgens de kroegbaas kan dat makkelijk. Voor Jeannet wordt het nog een krachtinspanning omdat zij met een van haar koren tot 20:00 uur in Onderdijk staat. Gelukkig is er weinig verkeer.
We hebben wel lekker de tijd om met de hond des huizes te spelen. Die blijkt in een zeer goedmoedige bui te zijn en al snel wijkt hij niet van de zijde van Jeannet.
We spelen in twee weken later in Middenbeemster. Een oude brandweergarage is erg fraai verbouwd tot een cultureel centrum. Niet groot. Met 60 bezoekers is het vol. Maar ach…
Ronald wordt door Chantal Strik uit Zaandam gevraagd of hij met wat vrienden een uurtje muziek wil maken. Dat is voor een stichting die veel culturele activiteiten organiseert voor mensen met een krappe beurs. Omdat hij met Allard en Wim toch op zolder bezig is, besluiten ze dat met elkaar te doen. Ze doen dat onder de naam Halfville. Eigenlijk best een aardige vondst.
Jeannet stelt vast dat zij en de rest van de band over te veel dingen geheel verschillend denken. Het resultaat is dat Jeannet op 13 juni 2024 besluit niet langer deel van de band te willen uitmaken. Helaas, maar zoals dat heet: “wij respecteren haar keuze”. Ron ter Schegget weet als een ware kunstenaar haar uit beeld te verwijderen.
Wat doet een band onder zulke omstandigheden? Juist, vergaderen! Dat kan prima in het zomerhuisje van Allard. Niemand die last van ons heeft. Het belangrijkste besluit: we gaan door. Een tweede besluit is minstens even belangrijk. Nu even geen vervangers of invallers. We zitten met elkaar in dit schuitje. Dus varen en thee drinken. O ja, als derde besluit wordt Ronald belast met de leadzang.
In plaats van het optreden in Café Bruintje spelen we op een “semi-akoestische avond” in Muziekcentrum Tjarda. De organisatie is wat gebrekkig en eigenlijk staat er veel te veel rotzooi op het toneel om goed te kunnen spelen. De meesten van ons besluiten daarom om te blijven zitten. Beter dan je nek breken over een bosje kabels.
Het “optreden” gaat. Maar daar is dan ook zowat wel alles over gezegd. Het voelt vooral vreemd. Automatismen ontbreken nog, zang is onwennig. Nee, dat moet beter kunnen. Teksten uit het hoofd leren, bijvoorbeeld.
Rampspoed komt zelden alleen. Vlak na het korte optreden in Alkmaar krijgt Ronald’s echtgenote te horen dat zij ziek is. De behandeling voor haar tumor begint direct. Om gevaar op besmetting van buiten zo klein mogelijk te houden worden alle repetities en optredens gecanceld.
2025:
Om het feest der medische ingrepen compleet te maken mag Allard medio februari onder het mes. Gelukkig valt dat samen met de laatste behandelingen van de vrouw van Ronald. Half april 2025 kunnen we dan eindelijk weer aan de gang. Nog niet op volle kracht, maar we zijn weer in bedrijf…
Wim wil graag slidegitaar gaan spelen, maar dat valt om den drommel nog niet mee. Ronald weet raad. Hij vindt op Marktplaats (waar anders) een mooie, vrijwel nieuwe lapsteel van het geheel onbekende mark Hudson. Compleets met draagtas, een speciale bar en drie stevige poten komt dat op € 100. Voor dat geld kan hij het niet laten liggen…
Dilemma voor Ronald. Hij heeft zijn MusicMan StingRay 5 HH Sequoia Gold Limited Edition 2008 te koop zien staan. Niet eentje die er op lijkt, maar gewoon dezelfde!
Bluesville is overgegaan op een fors schema: 1x per week oefenen en ook nog regelmatig de maandagmiddag er bij voor de snarenridders. Alsof dat niet genoeg is reageert Ronald op een oproep om op 2 oktober 2025 mee te spelen het Waterland Jazz Collectief. Nooit gegaan, maar ik denk wel dat ik het kan, zou Pipi Langkous gezegd hebben.
Om het wintergevoel compleet te maken blijkt er op de Koemarkt ook een schaatsbaan te liggen. Erg gezellig, maar hoe komen we nu met de spullen bij De Bonte Koe? Antwoord: erg vroeg! Dat verhoogt de feestvreugde nog meer. Onze vaste fotograaf Ron ter Schegget zal ook weer van de partij zijn. We hebben zin in een mooie nieuwe fotoserie.
Al weer de derde keer. Wat absoluut rijmt. En dit keer zeven deelnemende zaken. Het gerucht gaat dat het lastig is om voldoende goede band te vinden. Wij werden daar verder weinig van, omdat wij niet bij de organisatie betrokken zijn.
We sluiten 2025 af met een behoorlijk voldaan gevoel. De band begint weer te swingen, optredens dienen zich aan, we hebben leuke nieuwe contacten er bij en (heel belangrijk) de onderlinge sfeer is beter dan ooit. Een goede traditie: in de week na Sinterklaas sturen we een Kerstkaart aan diegenen die ons als band dierbaar zijn.
2026:
En toen was het al weer 2026 en gaat Bluesville haar 9e levensjaar in. We hebben een prima groep mensen bij elkaar en als dat zo een tijdje mag blijven…
© 2025 Bluesville (Laatste update: 3 december 2025)
5486total visits,3visits today