Het is 30 januari 1957 als Ronald geboren wordt in het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis (OLVG) in Amsterdam-Oost. Dat gaat op dat moment zo. Niks thuis bevallen…
Hij groeit in rust en liefde op tot een lekkere mollige baby. Zo vlak na het einde van WO2 is een gezonde baby hetzelfde als een mollige. En dat is Ronald nog steeds. Mollig, geen baby.
In 1961 verhuist de familie naar de Bos en Lommerweg 155 III (drie hoog) in Amsterdam West. Een keurige buurt, geweldig huis, redelijke huur. Echt een prettige buurt om op te groeien. Dit stuk van Amsterdam heet Landlust. Ze wonen daar tot 1972.
Op de kleuterschool zo rond 1962. We zullen allemaal een jaar of 5 of zes zijn geweest. Met juffrouw van Berkel die al snel door heeft dat Ronald “een kleine stoïcijn” is: al breken de andere kinderen de tent om hem heen af, hij blijft onverstoorbaar hamertje-tik spelen.
Al in 1962 hebben Ronald’s ouders draadomroep (een verre voorouder van de kabel). De geluidskwaliteit van FM is aanzienlijk beter dan de radio op de middengolf. In de luidspreker zit een buizenversterker. Met de geluidsweergave zit het dus wel goed. Helaas zijn de programma’s uitgesproken netjes, zeg maar super truttig.
In 1964 gaat het plotseling superhard met de veranderingen. Ronald is dan 7. Iemand komt op het idee om The Rolling Stones in het deftige Kührhaus te laten optreden. Opvallend detail: Hans Keijser speelt in de band Trix and the Paramounts in het voorprogramma. In 1985 spelen Hans en Ronald samen in Once Again. Intussen loopt het concert in 1964 helemaal uit de hand…
Begin 1964 komt Radio Veronica in de lucht. Dit in combinatie met de opkomst van The Beatles, en in hun spoor de gehele Engelse invasie, zorgt voor een permanente stroom gave muziek waarvan Ronald uitermate geniet. En dan weet hij het zeker: hij wil ook gitaar leren spelen!
Begin eerst maar eens met een blokfluit, zegt vader Nijenhuis streng. Ronald is dan 8 jaar. Veel aanstormende muzikanten delen dat lot. Bijna worden hiermee zijn muzikale aspiraties in de kiem gesmoord. Bijna.
Voor haar bruiloft heeft zijn nicht Hennie een beatband ingehuurd. Al die gitaren, versterkers en microfoons die samensmelten tot een orgie van geluid, de inmiddels 9-jarige Ronald kijkt en geniet. Hij heeft zijn keuze gemaakt, hij moet en zal muziek gaan maken.
Die wens komt niet zomaar uit de lucht vallen. Ronald’s opa Jacob is zijn hele leven beroepsmuzikant. Hij speelt meestal op straat in Amsterdam. Soms ook in Parijs, Barcelona of waar de wind hem heen waait. Later heeft J.J. Cale deze strofe nog gebruikt.
Op het schoolfeest van het Lely Lyceum aan de Keizersgracht, in mei 1972, speelt de band van vriend Frank en ze zoeken nog een slaggitarist. Ronald zegt meteen ja. Het eerste optreden is direct ook het laatste. Ronald verhuist, Amsterdam uit.
De familie Nijenhuis komt vaak op vakantie in Schoorl. Daarvan kennen zij het dorp Warmenhuizen: bij Schoorldam omlaag en je bent er. Daar kopen zij hun eerste huis. In januari 1973 verhuist de hele misjpoge.
Zijn nieuwe school staat in Alkmaar op de Paardenmarkt. Een tamelijk strenge school als je het vergelijkt met de vrolijke bende op het Cartesius. Schoolfeestjes worden in Provadya of de Vigilantie gehouden. Ronald zit snel in de schoolband.
Na zes maanden verhuist de school naar de westkant van Alkmaar. Daar is een grote kantine waar Frank en Ronald discofeesten beginnen te organiseren. Het “Rondreizende Platencircus” is geboren. In vrijwel alle middelbare scholen van Alkmaar en omgeving verzorgen zij schoolfeesten. En op de naastgelegen HTS aan de Bergerweg.
Dankzij de techneuten draaien we rond 1978 al met video bij de disco. Waarschijnlijk met twee Philips N1500 machines. In beeld: Ian Dury die een hit had met Sex & Drugs & Rock ’n Roll.
Wat zo mooi is van West Friesland: de uitgaanscultuur. Elk dorp heeft een eigen café, danszaal of tent. En daar staan vrijwel elke week bandjes. Het absolute hoogtepunt is de jaarlijkse kermis. Iedereen spaart er het hele jaar voor en gaat dan drie dagen los. Tot ze total loss zijn. Al snel beheerst Ronald dat trucje ook: Do AsThe Locals Do.
April 1976. Keuring voor Militaire Dienst. Of hij interesse heeft in een kaderfunctie. Uit ballorigheid kruist hij “ja” aan. Op 8 augustus 1976 volgt een tweedaagse keuring op kamp Crailoo. Het zal wel, denkt Ronald. Bingo! Hij behoort tot de uitverkorenen.
Ronald wordt opgeroepen voor Militaire Dienst: lichting 77-1. Hij blijkt te zijn geplaatst op de opleiding tot dienstplichtig officier bij de Artillerie. Dat zijn de bulderende kanonnen. Na een maand of twee komen zowel de leiding als Ronald tot de conclusie dat het een complete mismatch is. Ronald wordt overgeplaatst naar een “parate afdeling”, de Bravo Batterij van de 44ste afdeling Veldartillerie. Hij wordt een beetje een manusje van alles.
Na zijn diensttijd gaat hij een avond doorzakken bij Uncle Sam in Tuitjenhorn. Ronald wordt daar door drummer Sjon en gitarist Peter gevraagd voor een op te starten band, als gitarist. Er zijn al meer leden: een bassist (John) en zangeres (Joke). Jammer dat die Sjon wel lekker kan lullen over drummen, maar eenmaal met de stokken in handen…. diep droevig. Ronald stelt de drummer die hij uit Warmenhuizen kent voor. Dat is Willem den Hartog. Daarmee is Kick # I een feit.
Zangeres Joke uit Schagen is met haar vriendin Karin (Bloemen) begonnen aan de Kleinkunstacademie in Amsterdam. Ze merkt dat haar wekelijkse pogingen om over de band heen te komen funest zijn voor haar stem. De keuze is voor haar makkelijk. Achteraf gezien spelen we inderdaad bunkerhard. Maar ja, je bent jong, dus lekker verder zonder zangeres.
We mogen spelen in De Speelwagen te Schagen. Dat is geregeld door Berry Köller, eigenaar van een muziekwinkel in Oudkarspel. Hij wil ons een Peavey PA verkopen, wil het ook aansluiten en regelt een ervaren knoppenman. Maar helaas, het klinkt niet goed… zeker niet voor de vraagprijs. Het idee om een PA te gaan kopen schrikt bassist John af. Hij heeft een aantal plannen en daar komt een PA niet in voor. Eigenlijk past een band ook niet in die plannen. Exit John.
In Noord-Holland verschijnen dan twee dagbladen: de Alkmaarse Courant en het Noord-Hollands Dagblad.
Zaaleigenaren kiezen er meestal voor om hun feesten met live-muziek aan te kondigen in het NHD.
De eerste keer dat we in de krant staan, zijn we meteen in goed gezelschap.
Er was nog een Amsterdamse jongen in Warmenhuizen komen wonen: Willem den Hartog. Via de dorpspomp (in feite de kapperszaak van Han Rol) hoorde Ronald’s moeder dat die Willem drumde. Ze kwamen met elkaar in contact en bleken ongeveer dezelfde muzikale smaak te hebben.
Deze dubbel-LP van Thin Lizzy bevat natuurlijk waanzinnig dampende rock, maar het is vooral de bas van Phil Lynott die de aandacht trekt. Stomtoevallig ziet Ronald op een zaterdag een advertentie in de Teen week of twee later een advertentie waarin een 3-jaar oude Precision Bass wordt aangeboden. In het zwart. Lekker dichtbij: in Amsterdam. Van 1979 tot en met 2009 is het zwarte monster Ronald’s trouwe metgezel.
De kop is er af voor Kick #2 als we op 28 februari 1980 in een buurthuis in ’t Zand spelen. Collega Anneke maakt een mooie serie foto’s. Het optreden smaakt naar meer. We gaan driftig op zoek naar geschikte locaties. Eén daarvan is De Ruif In Tuitjenhorn. Een thuiswedstrijd, lijkt het. Niet dus…
In plaats van De Ruif spelen we die zaterdagavond in ’t Roer in Kalverdijk. Bij iedereen bekend als ‘bij John en Gré’. De Ruif en ’t Roer wisselen om de week de beurt voor livemuziek, omdat twee bands tegelijkertijd op zo’n korte afstand niet handig is.
Advertentie in de krant: geluidsinstallatie te koop voor fl 3.000. Het telefoonnummer is dat van ons eigen dorp. Het blijkt te gaan om de complete geluidsinstallatie van de band van Maggie MacNeal.
De “nieuwe” geluidsset komt prima van pas, omdat de opdrachten snel binnen komen. Binnen vier maanden hebben we de investering terug verdiend.
Al snel komt het boekingsbureau van Henk Geels in beeld. Hij wil ons graag bij zijn ‘stal’ hebben. Alleen: Henk wil er een zangeres bij en liefst een mooie. Dan ligt een band beter in de markt. Bij de audities maakt Mieke Laarkamp voldoende indruk en wordt aangenomen.
Henk Geels regelt een fotoshoot in Schagen. Ronald vergeet zijn ‘verkleedkleren’ en moet noodgedwongen in zijn gewone sweater op de foto. Deze had het moeten zijn:
Dit wordt het, en er dan ook nog eens niet erg charmant op komen te staan… Toch laten we een mooi stapeltje afdrukken. Een deel houden we zelf, het meeste gaat naar Geels.
Bij John en Gré van ’t Roer in Kalverdijk voelen we ons toch het meeste thuis. Natuurlijk was ons eerste echte optreden daar, maar ook de hele ontvangst. Na het spelen een bak verse koffie en een broodje kaas. Zo lekker, zo gastvrij.
Jammer dat deze ▲ foto in zwart-wit is afgedrukt. De overall is namelijk knal oranje en je kon er Ronald in uittekenen. De foto is gemaakt in ’t Roer in Kalverdijk in oktober 1979.
Het accent ligt in het begin op keihard en swingend. Met Mieke er bij komen ook The Police en The Pretenders aan bod.
Het gaat niet lekker met Mieke, merken wij. Wat er exact is zegt ze niet, maar we merken wel dat haar stem lager wordt. Voordeel is dat we ons lekker kunnen bekwamen in transponeren.
We oefenen in Zijdewind in de ruimte van Ben Schouten, de voormalige zanger van Dump. Zijn boerderij staat midden in het land en daar heeft niemand last van ons. Wat in de ruimte van Jan van Straaten wel anders was.
Een jaarlijks uitje met vrienden en bandleden: Pinkpop. Bij toeval komen ze terecht bij een campingboer vlak buiten het terrein in Landgraaf. Die heeft nog wat caravans staan. En bakt ’s ochtends eieren. En brengt ze in een busje. De hele meute vindt het prachtig en ze komen hier vier jaar achtereen. In al die tijd hebben we misschien vier woorden verstaan. Waarschijnlijk een kwestie van geduld.
En hoe gaat het verder met Kick? Mieke en Peter blijken een relatie te hebben. Die stappen uit de band. Ron gelooft het ook allemaal welen dus bestaat Kick nog uit drummer Willem en bassist Ronald. Tegelijkertijd heeft Black Flame uit Medemblik het omgekeerde probleem: zij zoeken nog een drummer en bassist. Een keer samen oefenen in Opperdoes geeft duidelijkheid: dit gaat hem worden.
De muziek wordt steviger. Mede doordat Theo Haakman op orgel en synthesizer een enorme stevige basis legt en gitarist Bert Wolters gewoon ontzettend goed is. Het wordt Deep Purple, Uriah Heep, Manfred Mann’s Earthband, Ten Years After… dat werk. Beide bands zitten bij Geels. We gaan met hem in overleg en hij adviseert door te gaan als Kick.
Vriend John Vader uit Warmenhuizen trekt mee het weiland in, maakt een aantal erg leuke foto’s. We gaan op een spoorbrug liggen van de stoomtrein Enkhuizen – Medemblik. Goed luisteren of je in de verte niet de trein hoort aankomen.
Onderstaande foto wordt een aantal keren in de krant gebruikt.
De ruimte van de polder bij Opperdoes. En allemaal kijken we in de totale leegte. Avond ervoor was erg zwaar geweest. Klaarblijkelijk.
Deze close-ups zijn erg mooi gedaan. Piet Rozing uit Warmenhuizen (en later Alkmaar) is een vakman. Ook op de poster komt zijn werk erg goed uit. Geen idee waarom Ronald in het middelpunt staat, wat volledig misplaatste valse bescheidenheid is.
Op basis van de eerste poster maken we een tweede poster. Daarop wordt ook de naam van Kouwenberg en Bijman vermeld. Die twee zijn in Alkmaar een muziekzaak begonnen, wij steunen dat initiatief en krijgen daardoor leuke korting op een nieuwe mengtafel..
Henk Geels is een eigen blad begonnen: de Showbiz. Daarin staan allerlei ‘weetjes’, ‘ditjes’ en vooral veel ‘datjes’. Hij wil daarmee meer aandacht voor zijn bands krijgen dan hij in de lokale kranten terug ziet. En: er is concurrentie op komst, want nieuwe boekingsburo’s zijn in opkomst.
Intussen spelen we erg vaak. Ook in het zuiden des lands. Op de weg terug eten we friet en kroketten bij De Lucht. Een gewoonte die al langer bestaat en een nachtelijke pleisterplaats is van rondreizende bands. Aan sterke verhalen geen gebrek.
Mooie stunt in Warmenhuizen. De gemeente heeft de W.O.C. gevraagd om iets te organiseren om de jongeren van de straat te houden. John Vader verzint een mooie actie. We gaan met Kick op het grasveld bij het sportveld van VIOS staan. Oh ja, dat is ook tegenover bejaardentehuis Angela. Kick gaat exact om 06:00 uur van start met een full PA. Wham! Die hakt er in. Het personeel van huize Angela moet alle hens bij zetten om de oudjes weer te kalmeren. Dat is ook rock ’n roll…
Foto’s zijn gemaakt in Sint Anthonis. Daar spelen we op zondagavond tot 02:00 uur. Dan bus inladen, terug rijden en dan de bus uitladen in Opperdoes en dan… rechtstreeks door naar kantoor.
In 1983 loopt Kick III #3 op zijn einde. Drummer Willem stopt omdat hij wat melodieuzer muziek wil gaan spelen. Ronald kan het niet vinden met de nieuwe drummer waar de band mee aan komt zetten, dus Ronald ook weg. Na een paar weken dopen de achterblijvers de band om tot Wallstreet (wat later Copperfield wordt. Die band neemt de spullen van Ronald en Willem over).
Bijkomen van Kick is er eigenlijk niet bij. Ronald gaat elke woensdagavond naar Spaanse les op mavo niveau, hij wil graag verstaanbaar zijn tijdens de vakantie naar Gran Canaria. Eén van zijn klasgenoten is AnneMarie Beukers, de echtgenote van Wilbert Beukers, één van de oprichters van de Howling Hurricanes.
De Howling Hurricanes werden opgericht door de neven Beukers met op bas Jos Groothuizen. Succes volgt al snel als Angela mee komt doen. Helaas wordt zij gevraagd voor de Dolly Dots…
AnneMarie zegt dat de nieuwe band van haar man nog een bassist zoekt. In zijn hoofd hoort Ronald “pling”. De band zal Once Again gaan heten en het wordt een combinatie band/gezelligheidsvereniging. Na Kick is dat wel een verademing. De band oefent in Heiloo in de boerderij die Henk Westerwal aan het verbouwen is. Er zijn twee blazers van het GAK: Willem Basiaanse op altsax en Johan (?) op tenor en mondharmonica.
Een oude vriend van Henk, de doorgewinterde muzikant en leraar Hans Keijser uit Amsterdam, schiet (in eerste instantie) tijdelijk te hulp. Met de komst van drummer Willem den Hartog is er een band ontstaan die 10 jaar bij elkaar zal blijven.
Er lopen verschillende lijnen tussen Once Again en het GAK Alkmaar. Daarom gaat de band gezellig met de personeelsvereniging van het GAK een lang weekeind naar Giethoorn naar het “drijf-in” Bluesfestival. Leuk: de vereniging heet Dekadeux, genoemd naar het nummer van het districtskantoor: 2.
Hans houdt de gemoederen bezig. Zet hem achter de piano en een schier eindeloos aantal nummers rolt er moeiteloos uit. Henk zit er bij en kijkt er naar, terwijl Willem zingt en Wilbert zich verschuilt achter de lampenkap.
We gaan ook met de hele band plus aanhang naar het Preuvenement op het Vrijthof in Maastricht. Diverse hapjes met sloten Brand bier wegspoelen. Met als extraatje een optreden van David Bowie in het MECC. Dat is in het kader van de “Greatest Hits’ tour… Slapen doen we op de Hotelboot die in de Maas dobbert.
Naast Once Again speelt Ronald met collega’s Frans Stokman ✞ op piano en Jan Nanne op slagwerk in een zogenaamde ‘borrelnootjescombo’. Een soort instrumentale jazz-light die uitermate geschikt is voor recepties en beschaafde soirées.
Bij de Dienst Welzijn van de gemeente Alkmaar zijn er kelderruimten zat. Jan en Ronald besluiten hier samen wat te gaan spelen. Weldra meldt bassist Bertus zich en Guus Rijken en Michael Barkley doen ook geregeld mee. Er ontstaat een min of meer permanente band die ook op feestjes buitenshuis gaat spelen.
Once Again speelt hier in Oudorp met de Huisband in het voorprogramma. Eigenlijk speelt Ronald daarmee in zijn eigen voorprogramma. Hij voorkomt verwarring door twee verschillende overhemden mee te nemen.
Hans heeft voor de gelegenheid een mooie stapel keyboards meegenomen. Normaal heeft hij alleen een Yamaha DX-7 mee. Maar hij wil graag laten zien en horen dat hij er meer heeft.
Eind 1989 kondigt Hans aan dat hij moet stoppen. Zijn werk met Duo Bonaparte breidt zich uit. En hij is ook gevraagd om weer in De Maskers te gaan spelen. Hij blijft druk, druk, druk. Tot hij in november 1992 sterkaft aan een hartaanval. Slechts 57 jaar oud.
Na een jaar of twaalf (!) is in 1997 de rek er uit. Nieuw repertoire kiezen lukt niet meer, Steven krijgt het erg druk met Fetherlite, Henk’s in 1992 opgestartte bedrijf loopt wel heel erg goed en Wilbert werkt aan een herstart van de Howling Hurricanes. Gezamenlijke conclusie: stoppen nu het nog vriendschappelijk kan.
Eind 1998 gaat Ronald bas spelen in Moby Dick uit Schagen. Niet echt een succes. Drummer maakt graag roffeltjes, maar het is elke keer de vraag of hij daar 4 of 5 tellen over doet. Er moet een foto zijn, maar waar…
Ronald gaat op bezoek bij kennissen in Tilburg en neemt zijn akoestische gitaar mee. Hij treedt niet echt op, maar ziet het gewoon als een geintje. Hoe vaak kom je nog terug in Tilburg?
Silver is een voortzetting van Riptide. Ronald wordt de nieuwe bassist in november 1999. Het is aanpoten, want het eerste optreden staat al gepland voor eind april 2000.
Silver wordt vertegenwoordigd door AllRound Entertainment in Heerhugowaard. Ron en Wim dus. En zij programmeren voor De Olde Smidse. Jeannet zingt in Full Circle. Die zitten bij Geels. En die ‘doet’ ’t Geveltje. Dus staan ze beide op 23 december 2003 te spelen in Schagen.
Voor de muzikanten onder u: houdt uw instrumenten goed in het oog na een optreden! De auto van Marc werd opengebroken en zijn Korg was foetsie..
In de Balken speelden we vaak de eerste set voor alleen het barpersoneel. Uit pure meligheid gingen die dan maar meezingen. En om 1 uur was iedereen weer vertrokken naar Bob’s Saloon, verderop langs de A9.
Veel en vaak optreden is natuurlijk leuk, maar al die tijd die gaat zitten in sjouwen, opbouwen en afbreken…. Silver besteedt dat uit aan ReRo in ’t Zand, een gerenommeerd bedrijf dat geluidsinstallaties te huur aanbiedt inclusief bediening. Dat is luxe: we komen aan, pluggen in en spelen. Kost wel een paar centen, vaak gaat minstens 60% van de gage naar boeking en geluid. Maar ook een hoop gemak.
Leuke promotie voor weinig geld: we laten 10.000 bierviltjes tweezijdig drukken. Aan de voorkant de foto van de band en aan de achterkant de boekings-gegevens. En natuurlijk met onze achterhoofden.
Fender deed ook een poging om een actief instrument aan te bieden. Dat werd de 1983-serie onder de naam Elite. Zowel een Telecaster als Staat en twee bassen: de P-bass Elite i en II. Bassen waren veel te duur om te kunnen concurreren met hun passieve neefjes.
In de Music Maker maakt Bass Connection in Hilversum veel reclame voor Alembic. De eigenaar Edwin van Huik heeft zelfs een eigen signature-model (EvH). Samen met zijn vader gaat Ronald kijken, iets dat Edwin nog niet heeft meegemaakt.
Doordat Ronald steeds aan elke verkochte bas een bescheiden bescheiden bedrag heeft overgehouden, komt er een Alembic in beeld. Hij ruilt bij Edwin van Huik in Hilversum de Fender Elite II bas in en is dan de trotse eigenaar van een Alembic Orion met een bovenblad van CocoBolo. En ach… een hobby mag geld kosten.
Over geld gesproken. Ronald begint bij Silver met de helft van de Trace Elliot-toren die hij in Almere kocht bij Nederland Muziek. Die is niet goed in staat (vindt Ronald) om het laag weer te geven. Dus wordt er weer gekocht, verkocht en ingeruild. Het is daarbij opvallend hoe waardevast goede apparatuur is, mits goed onderhouden.
In Montrose, Illinois start David Nordschow met zijn bedrijf Eden. Na wat probeersels komt de David-serie van de grond. Ronald koopt de WT-800 versterker met een 412XLT box.
De versterker gaat keurig met een Korg racktuner in een 19″ kist. Ook de box gaat in een flightcase. Dat is een zwaar geheel. De box weegt zo’n 45 kg en de flightcase 15.
Maar goed, dan heb je ook wat. Als je weet dat Eden jarenlang de bass-amps leverde voor Northsea Jazz…
Op deze ▼ foto staat de basset links achterin. Vanwege het grote gewicht wordt de 412 kast vervangen door twee kasten met 212. Die zijn met hun 22 kg per stuk een stuk aangenamer.
Tjalling heeft het na een jaar of twee eigenlijk wel gezien met Silver, dusTjalling er uit en Jos Way er in. Jos heeft heel veel mooie sounds in huis en oefent keihard (zeggen de buren).
De optredens van Silver verlopen lekker swingend. Omdat de groep zichzelf een maximum heeft gesteld van 26x per jaar wordt er niet het “maximale” uit gehaald. Maar ja, het is tenslotte een hobby.
In deze bezetting gaan we de studio in. We nemen in twee dagen vijf nummers op: Hier (Bløf), Love And Pride (King), Rain Down On Me (Kane), Love And Pride (King) en Maniac (Michael Sambello). In deze opnames kun je duidelijk horen dat Marc de techniek van “copy/paste” erg goed beheerst. Hij heeft stukken uit het origineel zo bewerkt dat ze naadloos passen.
Jos krijgt eind juni 2004 plotseling een aanbod om als beroeps in Jukebox te gaan spelen. Omdat hij op dat moment geen vaste baan heeft, stapt hij per direct over. Dus hebben we een probleem. We vinden een vervanger, maar het inwerken gaat zo traag, dat we in de tussentijd Tjalling terug vragen. Dan werkt weer als vanouds.
Voor de fotoshoot zijn we speciaal naar een aantal winkels op de Nieuwedijk in Amsterdam gegaan om leuke kleren te kopen. Vooral Tjalling heeft die niet. Maar ja, om nu speciaal voor hem alleen te gaan shoppen..
Direct na de vakantie weer aan de slag met Silver en na het weekeinde de gemeente Anna Paulowna. Het eerste was uiteraard leuk, het tweede was werk.
We houden een gemiddelde aan van twee maal per maand optreden. Zouden we dat niet doen, dan zitten we elk weekend wel ergens. En dan begint het verdraaid veel op werk te lijken.
In januari 2005, tijdens de benefietshow in Breezand t.b.v. tsunami slachtoffers in Thailand, merkt Ronald dat wat hem betreft de koek op is. Twee redenen: het aantal zalen dat All-Round mag vullen is relatief klein. En het weer moeten afdraaien van hetzelfde rondje begint hem tegen te staan.
Breezand is lekker dicht bij het werk, dus komen er een paar collega’s kijken op 22 januari 2005. Wat de boel extra gezellig maakt. Op dat moment weten de dames nog niet dat dit de laatste gelegenheid was om Ronald in Silver in actie te zien en vooral te horen.
De tweede, belangrijker, reden is dat Silver muzikaal een andere kant op gaat. In plaats van indie, moderne pop en rock gaat het richting dance en house. Daar is Marc helemaal leip van. Jacco gaat er in mee. Ronald vindt het allemaal vreselijk. Na Breezand kondigt hij zijn vertrek aan. Totdat de nieuwe bassist is ingewerkt speelt hij nog wel de optredens mee. Op 25 april 2005 voor het laatst met Silver in De Balken.
Al vrij snel wordt Ronald benaderd door de leden van The Clinch uit Heerhugowaard. Geoefend wordt er in de kelder van JC Het Komplex. Ook van The Clinch bestaan foto’s. Die worden a.s.a.p. toegevoegd.
In 2010 komt Henk Geels bij een auto-ongeluk om het leven. Hij wordt vervoerd in een busje van de instelling waar hij dan verblijft. Dat raakt om onverklaarbare redenen van de weg. Er gaat een schok door de Noord-Hollandse artiestenwereld.
Tijd voor iets nieuws. De bas gaat aan de wilgen en hij gaat voor de gitaar. Dankzij een onverwachte erfenis koopt hij een mooie Fender SuperSonic versterker met 2×12″ speakers. Een set uit de CustomShop van Fender, USA.
In 2009 reageert Ronald op een advertentie van een Amsterdamse band die een tweede gitarist zoekt. Die band blijkt 6PM te zijn. 6PM die oefent in Melody Line te Amsterdam.. Een prachtig complex dat helaas door brand verwoest is. De oefenruimtes worden per blok van 3 uur verhuurd. Wij hebben het blok van 18:00 tot 21:00 uur op maandag. Omdat de meesten steeds te laat kwamen werd als geheugensteuntje de bandnaam bedacht. Tijd was krap, want exact om 21:00 rammelde de volgende band aan de deur.
Ronald kiest voor een semi-hollowbody van Taylor: de T3b. Met de b van Bigsby. Gitaar is gebouwd met evenveel kwaliteit als de akoestische Taylors. De sound valt tegen: het is erg mooi, maar eerder country dan rock.
Van de oprichters van de band zijn drummer Alexandra (Alex), zangeres Jaqueline en bassist Steven nog over. Nieuw zijn Ronald op sologitaar, tweede zangeres Inge en ik die gemakshalve als Ronald 2 wordt aangeduid. Keyboarder Annemarie doet kort mee. Eigenlijk wil zij de leadzangeres worden, maar daarvan zijn er al twee exemplaren aanwezig. Vervelender is dat er twee kampen lijken te zijn: oud versus nieuw. Na afloop even wat drinken en dan “klitten” de groepen bijeen. Geen goed voorteken.
Het is een beetje lastig om te stijl van 6PM te omschrijven. Het is natuurlijk reuze lollig om te roepen dat het nergens op lijkt, maar dat zou flauw zijn. Bad Girls van Donna Summer klikt prima. Lady Marmalade is dan al oude meuk. Maar goed, het samen muziek maken was wel leuk.
Het gaat mis in augustus 2010. Met elkaar was afgesproken dat de band klaar was voor “de volgende fase”. Meer optreden en dan vooral in het commerciële circuit. Ronald 2 had uitgebreid verteld wat dat inhield: het beperken van een stuk persoonlijke vrijheid (niet mer kunnen doen en laten wat je hart je op dat moment ingeeft).
Er kwam een agenda waarop iedereen moest
aangeven wanneer zij of hij verhinderd was. Daar kon All-Round dan rekening mee houden. Er kwamen twee optredens binnen. Zegt Alex doodleuk dat zij dan niet kan. Tja, ze was vergeten de agenda bij te werken. Ronald 2 ontplofte en vertrok met slaande deuren.
Na zijn turbulente vertrek bij 6PM, daalt Ronald weer af naar de bas. Hij gaat spelen bij So What? Een rockband die oefent in Alsmaar. Recht onder de landingsbaan van Schiphol. Maar daar horen hen niet. Zij ons wel. Grote verschil is dat Ronald nu 5-snarige bas speelt. Dat is anders en na een lange tijd van gewenning een vooruitgang.
So What? bestaat sinds 1992. De harde kern wordt gevormd door drummer Bram (a.k.a. de Beukerd) en gitarist Erik (a.k.a. Twang). Van So What? loopt er een lijntje naar Kiss On The Rocks, een Kiss-tributeband. Bram speelt ook daarin, net als de oude zanger Wim. KOTR heeft een druk schema, wat SW? vaak in de weg zit. Het is niet anders. Als strakke bassist valt het op dat Bram erg wisselend drumt. Een vastpatroon is niet te ontdekken. Eerst dat maar repareren.
Er is wel een verschil met Silver: Ronald is overgegaan op de 5 snarige bas. Dus met een lage B er onder. Heeft dat nut? Jazeker. Het speelt gewoon erg ontspannen. Je hoeft niet als een dolle de toets af te razen. En in een aantal nummers is het gewoon mooier om een lage Es of D te spelen.
Ronald speelt hier op een G&L L-2500 met een mooie binding op de body. Dit is een van de weinige instrumenten waarvan hij nog steeds spijt heeft dat hij hem weer verkocht heeft. Ook nooit meer op Marktplaats gezien. De koper zal ook wel gek zijn.
Feestje in Duindorp (Scheveningen). Wim wordt 50. De voormalige zanger/slaggitarist van So What? Hij is ook Paul Stanley in Kiss On The Rocks. Wij mogen eerst. Daarna KOTR. Kolere, wat spelen die gasten belachelijk hard.
Ronald doet ook mee aan de maandelijkse jamsessie in Medemblik. Plaats delict is café ’t Kraaienest. Organisator is Zjon van de gelijknamige gitaarshop. Zijn winkel ligt direct achter het Café. Ronald test een 5-snarige G&L 5500. Dat is een zeldzame bas met een actief EMG systeem. Tijdens een sessie doet een bezoeker Ronald een bod dat hij niet kan weigeren. Het opent de weg naar nieuwe eindeloze mogelijkheden. En hij leert Marijke kennen, een zangeres uit Amsterdam.
Een vervelende tijd, eind 2015. Zangeres Nan heeft besloten haar leven compleet overhoop te halen. Zij verkoopt alles in Nederland en gaat in Spanje aan de helemaal opnieuw beginnen. Maar eigenlijk wil ze wel lid van So What? blijven. Dat wordt natuurlijk niks, zodat Ronald Marijke naar voren schuift. Marijke heeft tijd zat, want is net gestopt bij Harlem Oil.
In stemmig grijs…. Was een prima optreden. Mensen zijn ook erg positief. Ja, we spelen aan de harde kant, maar als je een rockband in huis hebt…. Marijke zingt als een dolle: Barracuda gaat subliem
Door de sessie-avonden in Medemblik ontstaat er ook weer contact met de leden van Kick III. Wellicht is er ruimte om weer een keer te spelen. Voor een goed doel? In maart 2015 komen we bij elkaar in de kantine van het bedrijf van Bert. Eerst gaat het onwennig. Logisch na 32 jaar. Potje bier erbij en dan komen de verhalen. We maken afspraken over nummers die we gaan instuderen en spreken een eerste datum af. Dan meldt Theo dat hij ziek is: alvleesklierkanker. Hij heeft nog goede hoop. In augustus 2015 sterft hij aan de gevolgen daarvan.
Yvonne doet een opleiding aan de Fotovakschool. Als afstudeerproject kiest ze voor een 4-luik over de muziek. Na haar vader op accordeon komt Ronald op deze oude bas. Gekocht van een weduwe in Aalsmeer. Haar overleden echtgenoot speelde er altijd op.
Ronald belooft er goed op te zullen passen en knapt de bas erg mooi op. Spelen gaat niet heel soepel, maar het poseren gaat prima.
Het idee voor de low key foto’s van SW? komt van haar
Weer een Alembic, maar dan een 5-snarige Elan. Deze bas heeft geen Humbuckers, maar een P/J-configuratie. Klinkt als een Fender maar dan actief. Jason Newstedt van Metallica heeft er ook een.
We besluiten om een serie foto’s te maken in de oefenruimte. Eén serie maken we met onze eigen LED-lichtinstallatie. De tweede in het volkomen duister met 1 spot aan. Met name die laatste serie is erg spectaculair. De fotograaf opereert onder de naam Affect Image.
De combinatie van de G&L L2500 en het Eden Metro combo klinkt voortreffelijk. Niks meer aan doen, zou je zeggen. Voor het grote werk koopt Ronald er nog 1x 15″ Eden box bij. Dat verdubbelt het vermogen naar bijna 600 watt en gaat werklijk dwars door muren en vloeren.
Naast de Alembic heeft hij een Yamaha B5000a als “reserve bas”. Niet dat een Alembic ooit stuk gaat. Maar ja. Het bekende verhaal: geinig voor weinig. Voor dat geld kon ik geen nee zeggen enzovoorts… Met deze bas speelt hij ook bij de Grootste Band Van Nederland.
De grootste ergernissen tussen de leden van 6PM en Ronald 2 lijken minder te zijn geworden. Met elkaar vormen ze een partyband voor het feest van AnneMarie (voorop met zonnebril en witte hoed) en haar Wijnand die samen 100 jaar zijn geworden.
De activiteiten van So What? blijven voor een belangrijk deel zich afspelen in de oefenruimte in Aalsmeer. Bram en Erik lijken weinig verdere ambities te hebben. Bram is na de ING aan het werk als busschauffeur met wisseldiensten en Erik heeft zijn old-timerclub waar hij bijna alle weekeinden mee zoet is.
In de oefenruimte op zijn verjaardag. Ronald houdt niet zo van officieel verplichtingen. Muziek gaat voor. Daarom heeft Yvonne dit T-shirt besteld, want die had dit al zien aankomen.
Nog maar eens het sluisje op stelten zetten. Het aantal aanhangers groeit. Nee, niet van die dingen die achter een auto zitten, maar heuse fans.
Augustus 2017 brengt verbijsterend nieuws. “John van Spanjaard” blijkt Asbestkanker te hebben. Waarschijnlijk uit de tijd dat hij als 17e werkt in de installatietechniek. Ergens door een plaat asbest heengeboord?
Samen met echtgenote en artsen besluit John zijn leven actief te laten beëindigen. In de week daarvoor heeft hij nog een schitterend portret laten maken.
Ronald heeft gehoord over het naderende einde en gaat nog op bezoek. Doet John goed. Ronald ook.
Hoewel oorspronkelijk Ronald’s plan is om So What? met Bluesville te combineren, wordt dat gewoon niks. De sfeer bij SW? wordt steeds lustelozer. Zonde van de tijd. Concentreren op Bluesville. Ronald exit. Toch vijf jaar lekker herrie gemaakt samen.
So What? heeft een nieuwe bassist gevonden. Ze zijn druk aan het oefenen, maar hebben nog maar twee sets er in zitten. Bluesville komt ook nog nog niet verder. Wendy van ’t Sluisje bedenkt: waarom niet samen een avond vullen?
Bluesville speelt in December 2017 als hoofdact in P3 bij het muziekcafé. IN het voorprogramma de Huisband. Daar is het een wat ongeorganiseerd geheel. Van hun soundscheck komt weinig terecht. Het lijkt wel een repetitieavond. Na afloop gaat men in retraite: de bassist en de organist stappen ter plekke op. Of Ronald wellicht bas kan spelen tot men iemand gevonden heeft.
Ergens in 2004 wordt de ruzie tussen Silver en Susan beslecht. Ronald regelt dat. Het leven is te kort voor zo veel gezeik. Suus zingt drie nummers mee, Ronald showt een paar van zijn plopperdeplop-trucjes en Sjoerd ziet in dat hij terecht vervangen is.
Als Suus een jaar of tien later dreigt te stoppen met zingen wegens “andere dingen aan haar hoofd” haalt Ronald haar bij de huisband van P3. Kijk ze samen stralen. Sjoerd is dan al uit beeld en blijft dat ook. Suus heeft duidelijk het plezier in zingen terug gekregen.
Er is altijd tijd voor een luchtig tussendoortje. Is het niet de deelname aan de Grootste Band van Nederland (Rockin’ In A Free World met 400 bassisten…) ▲ En dit is dan de Bassenhoek. Al die bassisten samen klinken als een dikke bromvlieg ▼
Tijd voor een digitaal kerstkaartje ▼ Iedereen doorziet de vermomming tamelijk eenvoudig.
Bijzonder: de Huisband van het muziekcafé van P3 wordt gevraagd om het muziekfestival op de Koemarkt in Purmerend te openen. We oefenen in een week een keer of vijf. Het gaat vlekkeloos…
Het zou jokken zijn om te zeggen dat het niet leuk is om op een volle Koemarkt in Purmerend te spelen. Natuurlijk staan we hier ter promotie van het Muziekcafé en P3. Maar het is gewoon superleuk en gaat in een flits voorbij.
Vrijwel tegelijk met de huisband begint Ronald met René met “Bluesville’. Het complete verhaal daarvan staat bij Historie.
Ronald moet vanaf het begin hard werken als ritmegitarist. Op dat moment heeft hij geen ambitie om soli te spelen. Hij kan het trouwens ook niet. Vanaf het begin gaat het op het ritme en het daarbij behorende geluid. Plus de nodige effecten. Vaak maakt hij gebruik van een Tremelo. De muziek van Bo Diddley is daar ook op gebaseerd.
Vanwege het geluid van de Rolling Stones dat in zijn jeugd een centrale rol speelt, kiest Ronald voor Gibson. En laten we eerlijk zijn, die bouwen helemaal geen slechte gitaren. Sommige zijn zelfs eigenlijk wel goed. Ronald verkoopt zijn resterende bassen en gaat shoppen. Daarover leest u meer op zijn Gear pagina.
Ritme blijft de hoofdmoot. En zo strak mogelijk. Met het duo Bett en Michel vormt Ronald een erg strakke ritmesectie.
Naast het spelen begint Ronald ook tamelijk handig te worden met het opknappen van oude, verwaarloosde gitaren. De eerste die hij helemaal onder handen neemt is deze Explorer uit 2000. Schoonmaken, schuren en nieuwe electronica. Is weer een plaatje.
Bij de foto’s: de gitaar zoals die binnen kwam (1). Na het schuren kwam een erg fraaie plank mahonie te voorschijn (2). De body is behandeld met “wax en oil”. Moet uithangen om te drogen (3). Nieuwe stemmers en een chrome cover (4). Een witte slagplaat, nieuwe electronica en twee verchroomde Gibson Agnus Young Signature humbuckers (5). Gitaar na een intensieve behandeling is weer als nieuw (6).
Ook het maken van een kerstkaart gaat nog even door. Hier in Ronald afgebeeld met een Ibanez uit 1972. Een gitaar uit de “pre-lawsuit” periode. Oftewel: de rechtszaak die door Gibson en Fender werd aangespannen tegen Japanse fabrikanten die de originele ontwerpen 1 op 1 kopieerden.
In 2018 koopt Ronald toch weer een bas. Een 5-snarige Gibson. Die wordt direct ingezet bij een promotieoptreden van de huisband. De geluidsman vindt de bas te hard. Dan staat die net goed, dus.
Het uitproberen van leuke, aparte modellen gaat gewoon door. Deze Italia Dubbelhals is leuk om thuis te proberen. Voor het podium onhandig. Het geluid van het 12-snarige deel is moeilijk te versterken.
Over de laatste jaren is weinig te melden dat niet bij historie van de Band staat. Alleen de driemaandelijkse bijeenkomst van mondharmonica-spelers is wellicht vermeldenswaardig. Ronald heeft daar de rol van bassist / gitarist / geluidsman / manusje van alles.
Tot slot het motto van Ronald:
That’s all Folks, zei Bugs Bunny….. Reacties, aanvullingen etc op: bluesville@ziggo.nl
© Ronald Nijenhuis (laatste update: 27 december 2021)
1457total visits,1visits today